Zaw Rayin;
ကခ်င္ ေသာင္းက်န္းသူအဖဲြ႕ စတင္ေပၚေပါက္လာျခင္း
အပိုင္း (၃)

ဘာေတးလ္လင့္တနာ
BurmaDemocracy, 17 Dec: 2016

၁၉၇၁ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလတြင္ ေကအိုင္ေအတို႔သည္ စစ္ေရးတိုးျမႇင့္ ဆန္႔က်င္ရန္ ရည္ရြယ္ ခ်က္ျဖင့္ တပ္ရင္း (၁၁) ရင္းကို စစ္ေၾကာင္း ေလးေၾကာင္း ဖြဲ႕စည္း၍ တပ္မေတာ္အား တုိက္ ခိုက္ရန္ ၾကိဳးပမ္းလာသည္။ စစ္ေၾကာင္းမ်ားမွာ ဧရာဝတီျမစ္ အေနာက္ျခမ္းတြင္ တပ္ရင္း (၅)၊ (၆) ႏွင့္ (၁၂) တို႔ကို ေဇာ္တူး ကိုယ္တုိင္ ဦးစီးေသာ က်ားသစ္ စစ္ေၾကာင္း၊ ကြတ္ခိုင္ နယ္ေျမတြင္ တပ္ရင္း (၁)၊ (၂)၊ (၈)ႏွင့္ (၉) တို႔ကို ေဇာ္ဒန္ကိုယ္တုိင္ ေခါင္းေဆာင္၍ ဆင္စစ္ေၾကာင္း၊  ဧရာဝတီျမစ္ အေရွ႕ဘက္ျခမ္း ေဒသတြင္ တပ္ရင္း (၃)ႏွင့္ (၁ဝ) ကို ကမ္ထြဲ ေခါင္းေဆာင္၍ ျခေသၤ့စစ္ေၾကာင္း၊ ပူတာအို နယ္ေျမတြင္ တပ္ရင္း (၄)ႏွင့္ (၇) ကို ေဇာ္အိမ္ ေခါင္းေဆာင္၍ ႀကံ႕စစ္ေၾကာင္း ဟူ၍ျဖစ္သည္။ ဗကပႏွင့္ ေကအုိင္ေအ တို႔မွာ နားလည္မႈ ယူထားၾက ေသာ္လည္း ခိုင္ၿမဲေသာ မဟာမိတ္မ်ား မဟုတ္သည့္ အေလ်ာက္ ၁၉၇၂ ခုႏွစ္ ႏွစ္ဦးပိုင္းတြင္ ဗကပ တို႔က ေကအုိင္ေအ နယ္ေျမမ်ားကို ထိုးေဖာက္ စည္း႐ံုးလာသျဖင့္ တုိက္ပြဲမ်ားျဖစ္ပြား လာျပန္သည္။ ေကအိုင္ေအ မ်ားကလည္း တပ္မေတာ္ ထံသို႔ ကိုယ္စားလွယ္ ေစလႊတ္ျခင္း၊ စာေရးသား ဆက္သြယ္ျခင္းမ်ား ျပဳလုပ္လာျပန္သည္။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပင္ ရွမ္းျပည္နယ္ ေျမာက္ပိုင္းတြင္ ဗကပ မ်ားအား တိုက္ခိုက္ရင္း မၾကာခဏ အပစ္အခတ္ ရပ္စဲ၍ မၾကာခဏ ပင္ ေဆြးေႏြးခဲ့သည္။ ထိုင္းႏုိင္ငံ မွတစ္ဆင့္ လက္ယာ အုပ္စုႏွင့္ ဆက္သြယ္ၿပီး အကူအညီ ရရန္လည္း ႀကိဳးစားၿမဲ ႀကိဳးစားေနသည္။ တပ္မေတာ္အား နားလည္မႈ ယူခဲ့ျခင္းမွာမူ စစ္ေရးအရ ႏွစ္ဖက္ညႇပ္ေနျခင္းမွ ယာယီထြက္ေပါက္ ရရန္ သာျဖစ္ခဲ့ေလသည္။

ေကအိုင္ေအ မ်ားသည္ ဗကပ အား ဘံုရန္သူ အျဖစ္ သတ္မွတ္၍ တပ္မေတာ္ ႏွင့္ ပူးေပါင္း တုိက္ခိုက္ရန္ လက္နက္၊ ခဲယမ္းႏွင့္ ေဆးဝါး ပစၥည္းမ်ား အကူအညီ ေတာင္းခံခဲ့သည္။ တပ္မေတာ္မွ ၁၉၇၂ ခုႏွစ္ ဇြန္လ ၁ဝ ရက္ေန႔တြင္ အပစ္အခတ္ ရပ္စဲ၍ လူငယ္လူရြယ္မ်ားအား စည္း႐ံုးသိမ္းသြင္းျခင္း၊ ဆက္ေၾကး မေကာက္ရ ေသးေသာ ေနရာေဒသမ်ားတြင္ မေပးခဲ့ရေသာ ႏွစ္မ်ားအတြက္ပါ အေၾကြးသတ္မွတ္၍ ဆက္ေၾကး ေကာက္ ယူ ျခင္းမ်ား ျပဳလုပ္ခဲ့ သည္။ ထုိ႔အျပင္ တပ္မ်ား လႈပ္ရွားျခင္း မျပဳရန္ စည္းကမ္း သတ္မွတ္ခ်က္ကို ေဖာက္ဖ်က္၍ ဗကပအား တားဆီးပိတ္ဆို႔ရန္အေၾကာင္းျပခ်က္ျဖင့္ စစ္ေရးလႈပ္ရွားမႈမ်ားျပဳလုပ္လာသည္။ ၁၉၇၁ ခုႏွစ္ အတြင္း ကတည္းက ပေလာင္ တပ္ရင္း (၂) အား စတင္ စည္း႐ံုးသိမ္းသြင္းခဲ့ရာ ၁၉၇၂ ခုႏွစ္တြင္ ေဇာ္ဒန္၏ တပ္မဟာ (၁) လက္ေအာက္သို႔ ေရာက္ရွိလာသည္။

ေကအုိင္ေအ ဗဟုိေကာ္မတီ အစည္းအေဝး တစ္ရပ္ကို ဆမားဘြမ္ (အက္စ္ဒီ- ၆ဝ၇၆) တြင္ က်င္းပခဲ့သည္။ အပစ္အခတ္ ရပ္စဲ ထားစဥ္အတြင္း ဆက္ေၾကးမ်ား ေကာက္ယူျခင္းကိုလည္း တုိးျမႇင့္ ျပဳလုပ္ေနသည္။ ၁၉၇၂ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လ ၂၉ ရက္ေန႔တြင္ ဟူးေကာင္းေတာင္ၾကား ေဒသ၌ တပ္ရင္း (၆) နယ္ေျမတြင္ ဗဟုိ ေကာ္မတီ အစည္းအေဝးပြဲ တစ္ရပ္ကို စတင္က်င္းပ ၾကျပန္သည္။ ေကအုိင္ေအတို႔၏ ဗဟိုေကာ္မတီ အစည္းအေဝး မၿပီးဆံုးခင္မွာပင္ တပ္မေတာ္ သည္ ယင္းတို႔၏ မ႐ိုးသား မႈမ်ားေၾကာင့္ ဆက္လက္ေဆြးေႏြးရန္ အက်ဳိးမထူး ေတာ့သျဖင့္ ၁၉၇၂ ခုႏွစ္ ေအာက္တုိဘာလ ၃ ရက္ေန႔တြင္ ေဆြးေႏြးပြဲကို ပယ္ဖ်က္လိုက္ ေတာ့သည္။ ေကအိုင္ေအ ဗဟုိေကာ္မတီ အစည္းအေဝးပြဲသည္ ေအာက္တုိဘာလ ၂၇ ရက္ေန႔တြင္ ျပီးခဲ့ရာ တပ္မေတာ္ ႏွစ္ခုအစား တပ္မေတာ္ ေလးခုကို ေအာက္ပါအတိုင္း ဆံုးျဖတ္၍ တိုးခ်ဲ႕ ဖြဲ႕စည္း ခဲ့ေလသည္-

တပ္မဟာ (၁) အား တူးဂ်ဳိင္ ဦးစီး၍ ကခ်င္ျပည္နယ္ေျမာက္ပိုင္း။
တပ္မဟာ (၂) အား ေဇာ္တူး ဦးစီး၍ ကခ်င္ျပည္နယ္အေနာက္ပိုင္း။
တပ္မဟာ (၃) အား ေဇာ္မိုင္ ဦးစီး၍ ကခ်င္ျပည္နယ္အေရွ႕ပိုင္း။
 တပ္မဟာ (၄) အား ေဇာ္ဒန္ ဦးစီး၍ ကခ်င္ျပည္နယ္ေတာင္ပိုင္း။

စစ္ဦးစီးခ်ဳပ္မွာ ေဇာ္ဆုိင္း ျဖစ္ၿပီး ဒု စစ္ဦးစီးခ်ဳပ္မွာ ေဇာ္တူး ျဖစ္သည္။ ကခ်င္ လြတ္ေျမာက္ ေရး ေကာင္စီ (ေကအုိင္စီ) ကိုလည္း ဖြဲ႕စည္းခဲ့သည္။ ေကအိုင္စီသည္ ဗဟိုေကာ္မတီ၏ အၿမဲတမ္း ေကာ္မတီ တာဝန္ကို ပူးတြဲ ထမ္းေဆာင္ရန္ ျဖစ္ၿပီး ေအာက္ပါအတုိင္း ပါဝင္ခဲ့ၾကသည္-

ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ ေဇာ္တူး =                 ဥကၠဌ
ဆလန္ကဘာ ပံုေရႊေဇာ္ဆုိင္း=       အတြင္းေရးမွဴး
ဗိုလ္မွဴးႀကီး တူးဂ်ဳိင္=                   တြဲဖက္အတြင္းေရးမွဴး
ဗိုလ္မွဴးႀကီး ေဇာ္ဒန္=                   အဖြဲ႕ဝင္
ဆလန္ကဘာ မရန္ဘရန္ဆိုင္း=     အဖြဲ႕ဝင္
ဒုဗိုလ္မွဴးႀကီး လမာလရိန္း=           အဖြဲ႕ဝင္
ဆလန္ကဘာ ေဇာ္ေအာင္=           အဖြဲ႕ဝင္
ဒုဗိုလ္မွဴးႀကီးေဇာ္မိုင္=                 အဖြဲ႕ဝင္
ဗိုလ္မွဴး မရန္ဘရန္ေတာင္=           အဖြဲ႕ဝင္
ဗိုလ္မွဴး ခြန္ခ်ဳိ=                           အဖြဲ႕ဝင္
ဗိုလ္မွဴး ေဇာ္ဘြန္=                      စီးပြားေရးတာဝန္ခံ
ဗိုလ္မွဴး ေဇာ္ဖန္=                        အဖဲြ႕ဝင္

ကခ်င္ လြတ္ေျမာက္ေရး ေကာင္စီ (ေကအိုင္စီ) ေအာက္တြင္ ေအာက္ပါ အဖြဲ႕အစည္း သံုးရပ္ တည္ရွိသည္-

- ကခ်င္လြတ္ေျမာက္ေရး တပ္မေတာ္ (ကာကြယ္ေရး) ေကအိုင္ေအ။
- အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအဖြဲ႕။
- ကခ်င္ျပည္လြတ္ေျမာက္ေရး စည္း႐ံုးေရးအဖြဲ႕၊ (ေကအိုင္အို)။

ကခ်င္လြတ္ေျမာက္ေရး တပ္မေတာ္ (ေကအုိင္ေအ) တြင္ ေအာက္ပါ စစ္ဦးစီးအဖြဲ႕ကို ဖြဲ႕စည္းထားသည္-

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဇာ္ဆိုင္း=          ဥကၠဌ
ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ေဇာ္တူး=        ဒုဥကၠဌ (တပ္မဟာ-၂)
ဗိုလ္မွဴးႀကီးတူးဂ်ဳိင္=         အတြင္းေရးမွဴး (တပ္မဟာ-၁)
ဗိုလ္မွဴးႀကီးေဇာ္ဒန္=         အဖြဲ႕ဝင္ (တပ္မဟာ-၄)
ဒုဗိုလ္မွဴးႀကီးလမာလရိန္း= တြဲဖက္အတြင္းေရးမွဴး
ဒုဗိုလ္မွဴးႀကီးေဇာ္မိုင္=       အဖြဲ႕ဝင္ (တပ္မဟာ-၃)
ဗိုလ္မွဴးဘရန္ေတာင္=       အဖြဲ႕ဝင္

 ေကအိုင္ေအတြင္ တပ္စိတ္မွ တပ္စု၊ တပ္ခြဲ၊ တပ္ရင္း တပ္မဟာအဆင့္အထိ စနစ္တက်ဖြဲ႕ စည္းထားၿပီး တပ္မဟာ (၁) တြင္ တပ္ရင္း (၄)၊ (၇) ႏွင့္ (၁ဝ)၊ တပ္မဟာ (၂) တြင္ တပ္ရင္း (၅)၊ (၆)ႏွင့္ (၁၁)၊ တပ္မဟာ (၃) တြင္ တပ္ရင္း (၁)ႏွင့္ (၃)၊ တပ္မဟာ (၄) တြင္ တပ္ရင္း (၂)၊ (၈)ႏွင့္ (၉) တို႔ ပါဝင္ၾကသည္။ တပ္မဟာမွဴးသည္ တုိင္းအုပ္ခ်ဳပ္ေရး ကိုလည္းေကာင္း၊တပ္ရင္းမွဴးသည္ ခ႐ိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ကိုလည္းေကာင္း၊ အဖြဲ႕မွဴးသည္ ၿမိဳ႕နယ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ကိုလည္းေကာင္း၊ အဖြဲ႕ငယ္မွဴးသည္ တုိက္နယ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ကိုလည္းေကာင္း တာဝန္ယူ ၾကရသည္။ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အေနႏွင့္ တုိင္းမ်ားကို ေအာက္ပါအတိုင္း ခြဲျခား၍ တာဝန္ယူၾကရသည္-

- ကခ်င္ျပည္နယ္ ေျမာက္ပိုင္းတုိင္း အုပ္ခ်ဳပ္ေရး (တပ္မဟာ-၁)

 ဗိုလ္မွဴးႀကီး လမံုတူးဂ်ဳိင္         တုိင္းအုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴး
 ဗိုလ္မွဴး ဒြဲေရွာင္             ဒု တုိင္းအုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴး
 ဗိုလ္မွဴးမရန္ဘရန္ေရွာင္      ဘ႑ာေရးအရာရွိ

- ကခ်င္ျပည္နယ္ အေနာက္ပိုင္းတိုင္း အုပ္ခ်ဳပ္ေရး (တပ္မဟာ-၂)

 ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ေဇာ္တူး               တုိင္းအုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴး
 ဒုဗိုလ္မွဴးႀကီး လမာလရိန္း       ဒုတိုင္းအုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴး

- ကခ်င္ျပည္နယ္ အေရွ႕ပိုင္းတိုင္း အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအဖြဲ႕ (တပ္မဟာ-၃)

 ဒု-ဗိုလ္မွဴးႀကီးေဇာ္မိုင္     တုိင္းအုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴး
 ဗိုလ္မွဴးခြန္ခ်ဳိ              ဒုတုိင္းအုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴး

- ကခ်င္ျပည္နယ္ ေတာင္ပိုင္း အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအဖြဲ႕ (တပ္မဟာ-၄)

 ဗိုလ္မွဴးႀကီးေဇာ္ဒန္      တိုင္းအုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴး
 ဗိုလ္မွဴးေဇာ္ဖန္    ဒု တုိင္းအုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴး (ကြတ္္ခိုင္ခ႐ုိင္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴး)
 ဗိုလ္တူးေဂါင္        (လား႐ႈိးခ႐ိုင္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴး)

ေကအိုင္ေအ မွာမူ စည္း႐ံုးေရးဆိုင္ရာ သီးျခားအဖြဲ႔အစည္း တစ္ရပ္ျဖစ္ၿပီး ကာကြယ္ေရး (ေကအိုင္ေအ) အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအဖြဲ႕မ်ားႏွင့္ ညႇိႏိႈင္းေဆာင္ရြက္ရသည္။ ေကအိုင္အိုကို ေအာက္ပါ အတိုင္း ေခါင္းေဆာင္ ၾကသည္-

ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ေဇာ္တူး=                ဥကၠဌ    တပ္မဟာ(၂)
ဗိုလ္မွဴးႀကီးတူးဂ်ဳိင္=               ဒု-ဥကၠဌ    တပ္မဟာ(၁)
ဆလန္ကဘာပံုေရႊေဇာ္ဆုိင္း=   အတြင္းေရးမွဴး
ဗိုလ္မွဴးႀကီးေဇာ္ဒန္=               တြဲဖက္အတြင္းေရးမွဴး
ဒု-ဗိုလ္မွဴးႀကီးလမာလရိန္း=      အဖြဲ႕ဝင္
ဒုဗိုလ္မွဴးႀကီးေဇာ္မိုင္=             အဖြဲ႕ဝင္
ဗိုလ္မွဴးႀကီးမရန္ဘရန္ေတာင္=   အဖြဲ႕ဝင္
ဆလန္ကဘာမရန္ဘရန္ဆုိင္း= အဖြဲ႕ဝင္

စင္စစ္ ကခ်င္ ေသာင္းက်န္းသူမ်ားသည္ လက္နက္ကိုင္တပ္၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအဖြဲ႕ႏွင့္ စည္း႐ံုး ေရး အဖြဲ႕တို႔ကို ေက်းရြာအဆင့္ အထိခြဲျခား၍ စနစ္တက် ဖြဲ႕စည္းခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ေခါင္းေဆာင္မႈ အားလံုးမွာမူ ေဇာ္ဆုိင္း၊ ေဇာ္တူး၊ ေဇာ္ဒန္ ဟူေသာ ေဇာ္ညီအစ္ကို သံုးဦး လက္ထဲ တြင္သာ ရွိေနသည္။ ေဇာ္ဆုိင္း သည္ ကခ်င္ ေသာင္းက်န္းသူ မ်ား၏ နံပါတ္ (၁) ေခါင္းေဆာင္ ေနရာတြင္ရွိၿပီး ထိုင္းႏိုင္ငံ တြင္သာ ေနထိုင္သည္။ ျပည္တြင္းရွိ ေကအိုင္ေအ မ်ားအား နံပါတ္ (၂) ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္သူ ေဇာ္တူး ကသာ ကြပ္ကဲ အုပ္ခ်ဳပ္ေနသည္။ ေရွ႕တန္း စစ္ဦးစီး ဌာနခ်ဳပ္ (အက္ဖ္ဂ်ီအိပ္ခ်္ၾကဴ) ကို ဗိုလ္ေဇာ္ဂန္ ဦးစီး အင္အား ၅ဝ ခန္႔ျဖင့္ မဂ်ီဘြမ္ ေဒသ ေကာ့လြန္ ရြာပုန္း (အင္န္အိပ္ခ္စ္ ၆၂၁၂) တြင္ ဖြင့္လွစ္ထားၿပီး စစ္ဦးစီး ဌာနခ်ဳပ္ (ဂ်ီအိပ္ခ်္ၾကဴ) မွာမူ ခန္႔မွန္း (အင္ဝုိင္ ၆၁၇၃) တြင္ရွိသည္။

ကခ်င္ ေသာင္းက်န္းသူမ်ားတြင္ ေကအိုင္ေအ (ေခၚ) လက္နက္ကိုင္ တပ္၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အဖြဲ႕ႏွင့္ ေကအိုင္အို ဟူ၍ အဖြဲ႕အစည္း သံုးရပ္ရွိၿပီး ေကအိုင္စီ (ေခၚ) ကခ်င္လြတ္ေျမာက္ေရး ေကာင္စီ က ကြပ္ကဲ ဦးစီး ေနေသာ္လည္း ေကအိုင္ေအ လက္နက္ကိုင္ အဖြဲ႕သာ ထင္ရွား သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကခ်င္ေသာင္းက်န္းသူမ်ား အားလံုးကို ေကအိုင္ေအ ဟူ၍သာ ေယဘုယ် အားျဖင့္ ေခၚဆို ခဲ့ၾကသည္။ ေကအိုင္ေအ တို႔သည္ တပ္မေတာ္ႏွင့္ ဗကပ အၾကားတြင္ စစ္ ေရး အေျခအေနအရ အခြင့္သာသည့္ အေလ်ာက္ ခ်ဥ္ကပ္၍ တစ္ဖက္ႏိုင္ငံ၏ အကူအညီျဖင့္ အင္အားႀကီးထြား လာစဥ္ ဗကပ မ်ားမွာလည္း ေကအုိင္ေအႏွင့္ ပတ္သက္၍ သေဘာထား ကြဲလြဲမႈမ်ား ကုိ ရင္ဆုိင္လာရသည္။

ဗကပ မ်ား၏ ေကအုိင္ေအ အေပၚ သေဘာထားမွာ တန္းတူရည္တူ မဟာမိတ္ အျဖစ္ သေဘာထားရန္ မဟုတ္ဘဲ လက္ေအာက္ခံ အဖြဲ႕အစည္းအျဖစ္ အျမတ္ထုတ္ၿပီး မွ မိမိ၏ ပါတီအတြင္းသို႔ သိမ္းသြင္းလိုက္ ရန္သာ ရည္ရြယ္ခဲ့သည္။ ဗကပ မ်ားသည္ ေကအုိင္ေအမ်ားအား လူမ်ဳိးေရး အရ ေခါင္းေဆာင္မႈ လြယ္ကူေစရန္ ေနာ္ဆိုင္အား စစ္ေရး တာဝန္ခံ အျဖစ္ ခန္႔အပ္ ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ေနာ္ဆိုင္းသည္ ေကအုိင္ေအ အား မတုိက္ခိုက္ရန္ ျပင္းထန္စြာ ျငင္းခုန္ ေဆြးေႏြး ခဲ့ေသာေၾကာင့္ ဗကပမ်ားက ေနာ္ဆိုင္း အေပၚ မေက်နပ္ေတာ့ေပ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဗကပ ေခါင္းေဆာင္ ခင္ေမာင္ႀကီးသည္ ေနာ္ဆိုင္းႏွင့္ ဝ လူမ်ဳိး ေခါင္းေဆာင္ တစ္ဦးအား ၁၉၇၂ ခုႏွစ္၊ မတ္လ ၈ ရက္ေန႔ တြင္ ဖမ္းဆီး၍ ႐ိုက္သတ္ ေစခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ ေနာ္ဆိုင္းသည္ ေတာလည္ သြားရင္း ေခ်ာက္ထဲ လိမ့္က်၍ ေသဆံုး ခဲ့ရေၾကာင္း လိမ္ညာ ေၾကညာ ခဲ့သည္။ ေကအိုင္ေအမ်ား ကလည္း ေနာ္ဆိုင္းမွာ အသတ္ခံရ ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ရိပ္မိ သိရွိၾက ေလရာ ဗကပ ဆန္႔က်င္ေရး ဝါဒျဖင့္ စာရြက္စာတမ္းမ်ား ျဖန္႔ခ်ီၾကၿပီး အေျခအေန တင္းမာ လာၾကျပန္သည္။ တုိက္ခိုက္မႈမ်ားလည္း ျဖစ္ပြားလာသည္။ သို႔ႏွင့္ ဗကပႏွင့္ ေကအိုင္အိုတို႔သည္ ဆက္ဆံေရး ေျပလည္လိုက္၊ တင္းမာလိုက္ႏွင့္ ေတာက္ေလွ်ာက္ ပဋိပကၡ ျဖစ္ပြား ခဲ့ေလရာ မဟာမိတ္ ဖြဲ႕စည္းမႈမ်ားမွာလည္း ယာယီသာလွ်င္ ျဖစ္ခဲ့ရေလသည္။

ေကအိုင္ေအႏွင့္ နာဂ ေသာင္းက်န္းသူမ်ား။ ေကအုိင္ေအသည္ မိမိ အက်ဳိးေက်းဇူးအတြက္ အိမ္နီးခ်င္း ႏိုင္ငံအားလံုးႏွင့္ ဆက္သြယ္ႀကိဳးပမ္း ခဲ့သည့္နည္းတူ ေသာင္းက်န္းသူ အဖြဲ႕ အစည္း အားလံုးႏွင့္ လည္း ဆက္သြယ္ခဲ့ၾကသည္။ ဗကပကဲ့သို႔ အင္အားႀကီးမားေသာ အဖြဲ႕အစည္း မ်ဳိးကို စစ္ေရးအရ ထိန္းသိမ္း ရင္ဆိုင္ႏိုင္လွ်င္ ရင္ဆုိင္ထိန္းသိမ္းၿပီး အေျခအေနအရ ရင္မဆိုင္ႏုိင္ ပါက ယာယီ မဟာမိတ္ ဖြဲ႕ခဲ့ သည္။ ေသာင္းက်န္းသူ အဖြဲ႕အစည္းငယ္မ်ားကိုမူ သိမ္းသြင္းဝါးမ်ဳိ ရန္ႀကိဳးစားခဲ့သည္။ အိႏၵိယႏိုင္ငံမွ ဖီဇို နာဂ၊ မီဇို ေသာင္းက်န္းသူ မ်ား သည္ ျပည္ပ၏ အကူအညီျဖင့္ ဆူပူေသာင္းက်န္း လ်က္ရွိၾကေလရာ ေကအိုင္ေအ တို႔ သည္ ျပည္ပႏိုင္ငံႏွင့္ ဆက္သြယ္ေရးတြင္ ၾကားခံေဆာင္ရြက္ေပးၿပီး အျမတ္ထုတ္ၾကသည္။ ဖီဇိုနာဂ ေသာင္း က်န္းသူမ်ားကို မိမိႏိုင္ငံ အတြင္းသို႔ညျဖတ္သန္း က်ဴးေက်ာ္ေစၿပီး ျပည္ပႏိုင္ငံ တြင္ သင္တန္း တက္ရန္ ပို႔ေပးခဲ့သည္။ ျပည္ပႏိုင္ငံတြင္ သင္တန္း တက္၍ လက္နက္ တပ္ ဆင္ကာ ျပန္လာေသာ ဖီဇိုနာဂ ေသာင္းက်န္းသူ မ်ားထံမွ လက္နက္ခဲယမ္း အခ်ဳိ႕ကို ခြဲေဝ ရယူသည္။ အဖြဲ႕ငယ္ေလးမ်ား ကြဲထြက္ လာလွ်င္မူကား လက္စတံုး ေဖ်ာက္ဖ်က္သုတ္သင္၍ လက္နက္ခဲယမ္းမ်ားကို သိမ္းယူေလ့ရွိၾကသည္။

၁၉၇၃ ခုႏွစ္ မတ္လတြင္ မီဇိုေသာင္းက်န္းသူ တစ္ဖြဲ႕ကို ျပည္ပႏိုင္ငံ သုိ႔ပို႔ေပးခဲ့သည္။ ၁၉၇၃ ခုႏွစ္၊ ဇြန္လ ၂ ရက္ေန႔တြင္မူ ျပည္တြင္း နာဂေသာင္းက်န္းသူ မ်ားႏွင့္ စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ဆိုခဲ့ၿပီး ယင္းစာခ်ဳပ္တြင္ ေကအိုင္ေအက စစ္သင္တန္းႏွင့္ လက္နက္မ်ား ကူညီေထာက္ပံ့မည္ ျဖစ္ ေၾကာင္း၊ လြတ္လပ္ေရး ရရွိပါက ကခ်င္ျပည္နယ္ အတြင္းရွိ နာဂ နယ္ေျမအား သမိုင္းအစဥ္ အလာ သတ္မွတ္ခ်က္ အတုိင္း ခြဲေဝေပးမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း သေဘာတူ ခဲ့သည္။ ေနာက္ပိုင္း တြင္ ေကအိုင္ေအႏွင့္ ျပည္တြင္း၊ ျပည္ပ နာဂ လႈပ္ရွားမႈမ်ား ပိုမို မ်ားျပားလာၿပီး ၁၉၇၄ ခုႏွစ္ တြင္ အိႏၵိယ- ျမန္မာ နယ္စပ္ နန္႔ယြန္း ၿမိဳ႕နယ္၌ ေကအုိင္ေအ ႏွင့္ ခပ္ပလန္ နာဂ ေသာင္းက်န္းသူမ်ား ပူးေပါင္းလႈပ္ရွား လာၿပီး ခါးရွည္ (အင္န္အက္စ္ ၄၂၅၇) ၏ အေနာက္ေတာင္ ဘက္ အိႏၵိယ- ျမန္မာ နယ္စပ္တြင္ နာဂ ေသာင္းက်န္းသူ အင္အား ၁ဝဝ အား ေကအိုင္ေအ က သင္တန္းေပး ခဲ့သည္။ စင္စစ္ ေကအုိင္ေအ တို႔သည္ မိမိအသက္ ႐ွဴေခ်ာင္ေရး၊ အျမတ္ ရေရး အတြက္ ဖီဇို နာဂႏွင့္ မီဇို (လူ႐ုိင္း) မ်ားအား အကူအညီေပးျခင္း၊ ျပည္တြင္း နာဂ မ်ားအား ေျမႇာက္ပင့္ေသြးထိုး၍ အကူအညီေပးျခင္း၊ ထြန္းေရႊေမာင္၏ ေအအိုင္ေအ (ေခၚ) ရခိုင္ ေသာင္း က်န္းသူအဖြဲ႕ ေပၚေပါက္ လာရန္ ကူညီေပးျခင္း တို႔ကို ျပဳလုပ္ေနျခင္း သာျဖစ္ ေလသည္။

ေကအုိင္ေအႏွင့္ ရွမ္း ေသာင္းက်န္းသူ

ေဇာ္ဆိုင္း ဦးစီးေသာ ေကအုိင္ေအ စစ္ဌာနခ်ဳပ္ မွာ ထိုင္းႏိုင္ငံ ထန္ဝိုးတြင္ တည္ရွိေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေကအိုင္ေအမ်ားသည္ ထုိင္းႏိုင္ငံသို႔ ဆက္သြယ္ သြားေရာက္ရာတြင္ ရွမ္းျပည္နယ္ ကို မလြဲမေသြ ျဖတ္သန္းသြား ရၿမဲျဖစ္သည္။ ကခ်င္ျပည္နယ္ ႏွင့္ ရွမ္းျပည္နယ္မွာ ဆက္စပ္ ေနသည့္အျပင္ ရွမ္းျပည္နယ္ ေျမာက္ပိုင္းတြင္ ကခ်င္လူမ်ဳိးမ်ား ေနထိုင္လ်က္ရွိရာ ေကအိုင္ ေအ (ေခၚ) ကခ်င္ေသာင္းက်န္း သူမ်ားသည္ ဗကပႏွင့္ ပတ္သက္ေနရ သကဲ့သို႔ ရွမ္းေသာင္းက်န္းသူ အဖြဲ႕အစည္းမ်ား ႏွင့္လည္း ပတ္သက္လာ ရေလသည္။

ရွမ္းျပည္နယ္တြင္ ပေလာင္ႏွင့္ ပအို႔ဝ္ အပါအဝင္ ရွမ္းလူမ်ိဳးစုညေသာင္းက်န္းသူ အဖြဲ႕အစည္းမ်ားမွာ အမ်ိဳးမ်ိဳး ကြဲျပားလ်က္ရွိခဲ့သည္။ အက္စ္ယူအာရ္ေအ (ေခၚ) မိုးဟိန္း အဖြဲ႕သည္ ျပည္ပႏိုင္ငံ ပိန္းလံုတြင္ ဌာနခ်ဳပ္ ဖြင့္လွစ္၍ အေျခစိုက္လ်က္ ရွိသည္။ မိုးဟိန္း အဖြဲ႕သည္ မိုင္းကိုင္ႏွင့္ မိုင္းေနာင္ေဒသတြင္ အျခားရွမ္း ေသာင္း က်န္းသူ အဖြဲ႕တစ္ဖြဲ႕ျဖစ္ေသာ အက္စ္အက္စ္ေအ မ်ားႏွင့္ နယ္ေျမ လုရာမွ မၾကာခဏ တိုက္ခိုက္ၾကရ ေလ့ရွိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မိုးဟိန္း သည္ အက္စ္အက္စ္ေအ အား တုိက္ခိုက္ရန္ တ႐ုတ္ျဖဴ တပ္မ (၃)ႏွင့္ (၅) အျပင္ ေကအိုင္ေအ မ်ား၏ ရည္ရြယ္ခ်က္မွာ အက္စ္ယူအာရ္ေအ နယ္ေျမ အတြင္းတြင္ အက္စ္ယူအာရ္ေအ အဖဲြ႕ႏွင့္ ပူးေပါင္း ထားျခင္းျဖင့္ ျပည္ပႏိုင္ငံသို႔ အသြားအျပန္ ခရီးလံုျခံဳမႈ ရွိသည့္ အျပင္ တပ္မေတာ္ကိုလည္း စစ္ေရးအရ ပူးေပါင္း၍၊ သို႔မဟုတ္ ညႇိႏိႈင္း၍ တုိက္ခိုက္ႏိုင္ရန္ ျဖစ္ေလသည္။

ပီအင္န္အက္ဖ္(ေခၚ) ပေလာင္အမ်ဳိးသား တပ္ဦးအဖြဲ႕သည္ ခမ္းေတာင္ ေခါင္းေဆာင္၍ အင္အား ၂ဝဝ ခန္႔ျဖင့္ မံုးဝီး နယ္ေျမ၊ နမ့္စန္ နယ္ေျမႏွင့္ မိုင္းေငါ႔ နယ္ေျမ တို႔တြင္ ေရႊ ပ ေလာင္၊ ေငြပေလာင္ တုိင္းရင္းသားမ်ား အားစည္း႐ံုး သိမ္းသြင္းခဲ့ရာ ပေလာင္ ေသာင္းက်န္းသူမ်ားသည္ ၁၉၇၂ ခုႏွစ္ ႏွစ္ဦးတြင္ ေဇာ္ဒန္၏ တပ္မဟာ (၃) လက္ေအာက္သို႔ က်ေရာက္ခဲ့သည္။ ေကအုိင္ေအသည္ ဗကပ၊ အက္စ္အက္စ္ေအ တို႔ႏွင့္ ရင္ဆုိင္ေရးတြင္ အသံုးခ်ႏုိင္ ရန္အတြက္ ပေလာင္ေသာင္းက်န္း သူမ်ားအား လက္သပ္၍ ေမြးျမဴခဲ့ျခင္း ပင္ျဖစ္သည္။

အက္စ္အက္စ္ေအ (ေခၚ) ရွမ္းျပည္ တပ္မေတာ္သည္လည္း ထိုင္းႏိုင္ငံတြင္ အေျခစိုက္ၿပီး ရွမ္းျပည္ နယ္ ေျမာက္ပိုင္း လြယ္ေခး ေဒသတြင္ ဝင္ေရာက္လႈပ္ရွားေနေသာ အဖြဲ႕အစည္း ျဖစ္သည္။ အက္စ္အက္စ္ေအ ဌာနခ်ဳပ္တြင္ ဥကၠ႒ ခြန္ၾကာႏုႏွင့္ အတြင္းေရးမွဴး စဝ္ေဆးဝိုင္ မွေခါင္းေဆာင္ၿပီး လြယ္ေခးေဒသတြင္ ဒုတိယ ဥကၠ႒ အံုးေပါင္ပြန္တိုင္းႏွင့္ စစ္ဦးစီးခ်ဳပ္ စိုင္းလွေအာင္တို႔က ေခါင္းေဆာင္ခဲ့ၾကသည္။ ၁၉၇၃ ခုႏွစ္ မတ္လ၌ ေကာ္မတီ အစည္းအေဝးက်င္းပကာ မဟာေဒဝီ နန္းဟိန္ခမ္းကို နာယက အျဖစ္မွ ျဖဳတ္ခ်ခဲ့ၾကသည္။ ၁၉၇၃ခုႏွစ္ ေမလ ၂၄ ရက္ေန႔တြင္ အက္စ္အက္စ္ေအ တို႔သည္ ေတာခိုကာကြယ္ေရး အဖြဲ႕ မ်ားျဖစ္ေသာ  ကိုးကန္႔ ကာကြယ္ေရး အဖြဲ႕မွ ေလာ္စစ္ဟန္၊ ဗိန္းငင္း အဖြဲ႕မွ မဟာစန္း၊ မန္မန္ဆိုင္ အဖြဲ႕မွ လိုင္းအူ တို႔ႏွင့္ ပူးေပါင္းေၾကာင္း မန္ပေလာင္ လြယ္ေခး ေဒသတြင္ လက္မွတ္ ေရးထိုး ခဲ့ၾကသည္။

၁၉၇၃ ခုႏွစ္၊ ဇူလိုင္လတြင္ အက္စ္အက္စ္ေအ၏ ႏိုင္ငံေရး အဖြဲ႕အစည္းျဖစ္ေသာ အက္စ္အက္စ္ပီပီ (ေခၚ) ရွမ္းျပည္ တုိးတက္ေရး ပါတီဗဟိုဌာနခ်ဳပ္ တည္ရွိရာ မန္ရွီး၊ မန္ေနာင္ေဒသသို႔ ေကအင္(န္)ယူပါတီမွ စေကာ လယ္ေတာ ေခါင္းေဆာင္ေသာ သံုးဦး ကိုယ္စားလွယ္ အဖြဲ႕ ေရာက္ရွိလာၿပီး ဗကပ အေရွ႕ေျမာက္ စစ္ ေဒသ ဌာနခ်ဳပ္ တည္ရွိရာ ပန္ဆန္း (လယ္လ္ ေက - ၁၇ဝ၅) သို႔ သြားေရာက္ႏိုင္ေရး အတြက္ အကူအညီ ေတာင္းခံခဲ့သည္။ ထိုစဥ္က အက္စ္အက္စ္ပီပီ ကလည္း ဗကပႏွင့္ ပူးေပါင္းရန္ အစီအစဥ္ရွိသျဖင့္ စေကာ လယ္ေတာသို႔ သံုးဦး ကိုယ္စားလွယ္ အဖြဲ႕ႏွင့္အတူ ေစလႊတ္မည့္ ကုိယ္စားလွယ္ကို ေရြးခ်ယ္ခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ တြဲဖက္ အတြင္းေရးမွဴး ေဆးထင္ ေခါင္းေဆာင္ေသာ အင္အား ၂ဝဝ ခန္႔သည္ ေကအင္(န္)ယူ ပါတီ ကိုယ္စားလွယ္ သံုးဦးႏွင့္ အတူ လြယ္ေခးေဒသမွ ထြက္ခြာသြားရာ ပန္ဆန္းသို႔ ၁၉၇၃ ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာလ တြင္ ေရာက္ရွိ သြားသည္။ ၁၉၇၃ ခုႏွစ္ ႏုိဝင္ဘာလ ၁၈ ရက္ေန႔တြင္ ဗကပ ေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ ေဆြးေႏြး၍ ဗကပႏွင့္ အက္စ္အက္စ္ေအတို႔ စစ္ေရးအရ ပူးေပါင္းရန္ သေဘာတူညီ ခဲ့ၾကသည္။ ႏုိင္ဝင္ဘာလ ၂၇ ရက္ေန႔တြင္ ေဆးထင္ တို႔လူစုသည္ ဗကပ မ်ားေပးလုိက္သည့္ လက္နက္မ်ားကို ယူေဆာင္၍ ပန္ဆန္းမွ ျပန္ထြက္ လာၾကရာ ၁၉၇၄ ခုႏွစ္ ဧၿပီလ ၁၇ ရက္ေန႔တြင္ မိုင္းဘံု နယ္ေျမသို႔ ေရာက္ရွိလာၾကသည္။

ဗကပႏွင့္ အက္စ္အက္စ္ေအ ပူးေပါင္းသြားျခင္းမွာ ဗကပႏွင့္ တုိက္ခုိက္ေနေသာ ေကအိုင္ေအ မ်ားအဖို႔ အက္စ္အက္စ္ေအႏွင့္ပါ ဆက္လက္တုိက္ခိုက္စရာ ျဖစ္လာရသည္။ ေကအုိင္ေအႏွင့္ အက္စ္အက္စ္ေအ တို႔သည္ နယ္ေျမလုရင္းမွ ၁၉၇၄ ခုႏွစ္ ႏွစ္ဦးပိုင္းတြင္ ေက်ာက္မဲ၊ နမၼတူ ေဒသမ်ားတြင္ တုိက္ပြဲမ်ား ျဖစ္ပြားခဲ့ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ၁၉၇၄ ခုႏွစ္ ဧၿပီလေနာက္ပိုင္းတြင္ ေတြ႕ဆံုေစ့စပ္၍ နယ္ေျမ ကန္႔သတ္ရန္ သေဘာတူညီ ခဲ့ၾကေလသည္။

ထိုင္းအစိုးရ က ဖမ္းဆီးမိၿပီးေနာက္ ကိုးကန္႔ ကာကြယ္ေရး အဖြဲ႕မွာ ၿပိဳကြဲ၍ ကစဥ့္ကလ်ား ျဖစ္သြားရာ လက္က်န္ အဖြဲ႕အနက္မွ အင္အား ၂ဝ ခန္႔သည္ ထိုင္းနယ္စပ္တြင္ ခိုေအာင္း၍ က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ ေကအိုင္ေအ တို႔သည္ လက္က်န္ ကိုးကန္႔ ကာကြယ္ေရးမ်ားအား ထိုင္းႏုိင္ငံအဝင္အထြက္ လံုျခံဳေရး အတြက္ စည္း႐ံုး သိမ္းသြင္း ခဲ့သည္။

ေတာခို လြယ္ေမာ္အဖြဲ႕ (ခြန္ဆာအဖြဲ႕) မွ က်န္ဆူးရွင္ ေခါင္းေဆာင္ေသာ အင္အား ၃ဝဝ ခန္႔သည္ လည္းေနာင္လိုင္၊ လြယ္ခ်ဳိ ေဒသတို႔တြင္ ေကအိုင္ေအ တပ္ရင္း (၈)ႏွင့္ ဆက္စပ္၍ လႈပ္ရွားခဲ့သည္။ ေကအိုင္ေအႏွင့္ လြယ္ေမာ္ အဖြဲ႕သည္ စစ္ေရးအရ နားလည္မႈရယူထားၿပီး လိုအပ္ပါက တစ္ဦးႏွင့္ တစ္ဦး အကူအညီ ေပးေရးကိုလည္း သေဘာတူထားၾကသည္။

ထိုင္းႏိုင္ငံေျမာက္ပိုင္းတြင္ အေျချပဳထားေသာ တ႐ုတ္ျဖဴတပ္မ (၃)ႏွင့္ တပ္မ (၅) မွ အင္အားစု အခ်ဳိ႕ သည္လည္း ျမန္မာႏိုင္ငံ အတြင္းသို႔ ဝင္ေရာက္ လႈပ္ရွားေလ့ရွိရာ ရံဖန္ရံခါ စုစုေပါင္းအင္အား ၅ဝဝ ခန္႔ အထိ လႈပ္ရွားေလ့ရွိသည္။ တ႐ုတ္ျဖဴတို႔သည္ တပ္မေတာ္၏ တုိက္ခိုက္ မႈႏွင့္ ဗကပ တို႔၏ တုိက္ခိုက္မႈ တို႔ေၾကာင့္ လြယ္ေဆး၊ မန္ပေလာင္၊ မန္ေက်ာင္း၊ ဆြတ္ရပ္၊ ဝမ္ဆင္း စေသာ နယ္ေျမမ်ားတြင္သာ ခိုေအာင္းလႈပ္ ရွား ႏိုင္ေလရာ ေကအိုင္ေအမ်ားသည္ ယင္းနယ္ေျမမ်ားကို ျဖတ္သန္း၍ ထိုင္းႏုိင္ငံႏွင့္ ဆက္သြယ္ႏိုင္ေရးအတြက္ တ႐ုတ္ျဖဴမ်ားႏွင့္ နားလည္မႈ ရယူထား ရေလသည္။

ေကအုိင္ေအ တို႔သည္ ေနာ္ဆိုင္း အား ဗကပ တို႔က ''ျဖဳတ္၊ ထုတ္၊ သတ္'' လမ္းစဥ္ အရ သတ္ျဖတ္ၿပီး သည့္ေနာက္ ဗကပ တို႔ႏွင့္ တုိက္ခိုက္ လ်က္ရွိရာ ထိုင္းႏိုင္ငံ ဆက္သြယ္ေရး လမ္းေၾကာင္း အတြက္ လက္ယာ အင္အားစု ေသာင္းက်န္းသူ မ်ားျဖစ္ေသာ အက္စ္ယူ အာရ္ေအ (မိုးဟိန္း)၊ ကိုးကန္႔ ကာကြယ္ေရး (ေလာ္စစ္ဟန္) ၊ ေတာခို လြယ္ေမာ္ (ခြန္ဆာ)၊ ပေလာင္ အမ်ဳိးသား တပ္ဦး တ႐ုတ္ျဖဴတို႔ႏွင့္ ပူးေပါင္း ဆက္သြယ္ခဲ့ၿပီး ဗကပ ဘက္ေတာ္ သား ျဖစ္သြားသည့္ အက္စ္အက္စ္ေအႏွင့္မူ ဆက္ဆံေရး မေျပျပစ္ဘဲ တုိက္ခိုက္မႈ မ်ားပင္ ျဖစ္ပြားခဲ့သည္။ အေနာက္ဘက္ မ်က္ႏွာစာတြင္ကား ေကအိုင္ေအ တို႔သည္ ျပည္တြင္းျပည္ပနာဂ ေသာင္းက်န္းသူမ်ား၊ ရခိုင္ ေသာင္းက်န္းသူ မ်ားအား ေထာက္ပံ့ကူညီ၍ လက္သပ္ေမြးထား ခဲ့ေလသည္။

ေကအိုင္ေအႏွင့္ ဖီဇုိနာဂ ေသာင္းက်န္းသူမ်ား။ ဖီဇိုနာဂ တို႔သည္ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ အထိ အိႏၵိယ ႏိုင္ငံတြင္ လြတ္လပ္ေရး ရရွိရန္ ေဆြးေႏြးပြဲမ်ား ျပဳလုပ္ခဲ့သည္။ ေဆြးေႏြးပြဲမ်ား ပ်က္ျပားသြားေသာ အခါ ဆႏၵျပပြဲမ်ား၊ အဓိက႐ုဏ္းမ်ား ေပၚေပါက္ခဲ့သည္။ ၁၉၅၆ ခုႏွစ္မွစ၍ ေက်ာင္းဆရာ (ေဒါက္တာ ဖီဇို) ေခါင္းေဆာင္ေသာ နာဂ ၁၅ဝ ခန္႔သည္ လက္နက္ကိုင္ ပုန္ကန္မႈကို စတင္ ခဲ့ၾကသည္။ အိႏိၵယ တပ္မေတာ္က လိုက္လံ တုိက္ခိုက္ေသာ အခါ ဖီဇို နာဂသည္ ၁၉၆၃ ခုႏွစ္ မွစ၍ ခႏၲီး ခ႐ုိင္ နာဂ ေတာင္တန္း ေဒသႏွင့္ ဖလမ္း ခ႐ုိင္တြင္ ဝင္ေရာက္ ခုိ ေအာင္း ခဲ့ၾကသည္။ အိႏိၵယ ႏိုင္ငံႏွင့္ ျပည္ပႏိုင္ငံ တို႔ ဆက္ဆံေရး မေျပျပစ္ ျဖစ္သည္ ကို အေၾကာင္းျပဳ၍ ျပည္ပႏိုင္ငံသည္ အိႏိၵယႏုိင္ငံမွ ဖီဇို ေသာင္းက်န္း သူမ်ားကုိ စစ္ေရး အကူအညီမ်ား ေထာက္ပံ့ ေပးကမ္းခဲ့သည္။ ေကအိုင္ေအ မ်ားသည္ ဖီဇို နာဂမ်ား ျပည္ပႏိုင္ငံသို႔ သင္တန္း သြားေရာက္ တက္ႏိုင္ေရးႏွင့္ အသြားအျပန္ ခရီးအတြက္ လမ္းျပ အျဖစ္ တာဝန္ယူ၍ ျမန္မာႏုိင္ငံ အတြင္းတြင္ ဖီဇိုမ်ားကုိ ျဖတ္သန္း သြားလာေစခဲ့ေလသည္။

ေကအိုင္ေအ ေခါင္းေဆာင္မ်ား လုပ္ၾကံခံရျခင္း

ေကအိုင္ေအ တို႔သည္ အေရွ႕ေျမာက္ေဒသ ဗကပ တို႔က ေနာ္ဆိုင္အား ျဖဳတ္ထုတ္သတ္ လမ္းစဥ္ျဖင့္ လုပ္ၾကံ သတ္ျဖတ္ျခင္း။ ရွမ္းျပည္နယ္ ေျမာက္ပိုင္းတြင္ ဗကပ တို႔က နယ္ေျမ တိုးခ်ဲ႕ လာျခင္း တို႔ေၾကာင့္ ဗကပ မ်ားႏွင့္ တုိက္ခိုက္ ခဲ့ၾကရသည္။ ဗကပ ကို နံပါတ္ (၁) ဦးတည္ ရန္သူ အျဖစ္ တုိက္ခိုက္ေန ရသျဖင့္ တပ္မေတာ္ႏွင့္ ေတြ႕ဆံုေဆြးေႏြးေရးကို ႀကိဳးပမ္း ခဲ့ၾကရာ ေကအိုင္ေအ တို႔၏ မ႐ိုးသားမႈေၾကာင့္ပင္ ၁၉၇၂ ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာလ ၁၃ ရက္ ေန႔တြင္ ေဆြးေႏြးပြဲ ပ်က္ျပားခဲ့ရသည္။ ထို႔ေနာက္ ေကအိုင္ေအ တို႔သည္ ၁၉၇၂ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္ လ ၂၉ ရက္ေန႔မွ ေအာက္တုိဘာလ ၂၇ ရက္ေန႔ အထိ ၾကာျမင့္ေသာ ဗဟုိ ေကာ္မတီ အစည္းအေဝး တစ္ရပ္ကို က်င္းပ၍ ကခ်င္ လြတ္ေျမာက္ေရး ေကာင္စီ (ေကအိုင္စီ)ႏွင့္ လက္ေအာက္ခံ အဖြဲ႕အစည္း သံုးရပ္ ျဖစ္ေသာ ကခ်င္ လြတ္ေျမာက္ေရး အဖြဲ႕ႏွင့္ ကခ်င္ လြတ္ေျမာက္ေရး စည္း႐ံုးေရး အဖြဲ႕ (ေကအိုင္အုိ) တို႔ကို စနစ္တက် ျပန္လည္ ဖြဲ႕စည္း ခဲ့ၾကသည္။

ေကအုိင္ေအတြင္ တပ္မဟာ ေလးခု ဖြဲ႕စည္းထားၿပီး တပ္ရင္း (၁၁) ရင္း ပါဝင္သည္။ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အဖြဲ႕ႏွင့္ ေကအိုင္အို ကုိမူ တိုင္း၊ ခ႐ုိင္၊ ၿမိဳ႕နယ္ တုိက္နယ္ႏွင့္ ေက်းရြာမ်ား အထိ ဖြဲ႕စည္းထား သည္။ ေကအိုင္ေအ စစ္ဦးစီးခ်ဳပ္မွာ ထိုင္းႏိုင္ငံ ထန္ပိုး စခန္း တြင္ပင္ ရွိၿပီး ေဇာ္ဆိုင္း က အုပ္ခ်ဳပ္သည္။ ဒုစစ္ဦးစီးခ်ဳပ္ ေဇာ္တူးက ျပည္တြင္းတြင္ တာဝန္ယူရသည္။ ေဇာ္တူးသည္ ၁၉၇၃ ခုႏွစ္၊ ဒီဇင္ဘာလတြင္ ထိုင္းႏုိင္ငံသို႔ ခရီးထြက္ခြာ သြားေလရာ ေဇာ္တူး ေနရာတြင္ လမုန္ဟူးဂ်ဳိင္က တာဝန္ယူ အုပ္ခ်ဳပ္ရသည္။ ၁၉၇၃ ခုႏွစ္ႏွင့္ ၁၉၇၄ ခုႏွစ္ အတြင္း ေကအိုင္ေအမ်ားသည္ ဗကပ တု႔ိ၏ ထိုးႏွက္မႈႏွင့္ တပ္မေတာ္၏ ေခ်မႈန္းေရး မ်ား ၾကားတြင္ ညႇပ္မိ ေနခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္သူ ေဇာ္ဆိုင္းႏွင့္ ေဇာ္တူး မွာ ထိုင္းႏုိင္ငံ တြင္သာ ရွိေနၾကၿပီး ျပည္တြင္းသို႔ ျပန္လည္ ဝင္ေရာက္၍ ေခါင္းေဆာင္မႈ ေပးျခင္း မရွိခဲ့ေပ။ ဗကပ မ်ားကလည္း ေကအိုင္ေအ နယ္ေျမ မ်ားကို တစ္စတစ္စ ဝါးမ်ဳိလာရာ ေက အိုင္ေအ တုိ႔အေနႏွင့္ အက်ပ္အတည္းျဖင့္ ရင္ဆိုင္ လာၾကရသည္။

 ေဇာ္ဆိုင္းသည္ ၁၉၆၅ ခုႏွစ္ ကတည္းက ထုိင္းႏိုင္ငံတြင္ ေရာက္ရွိေနျခင္းျဖစ္ၿပီး ၁၉၇၃ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလတြင္ ေဇာ္တူးသည္ ထိုင္းႏိုင္ငံသို႔ စတင္ထြက္ခြာ သြားခဲ့ရာ ၁၉၇၄ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္ဝါရီလတြင္ ေရာက္ရွိ သြားခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ရွမ္းျပည္ေျမာက္ပိုင္းရွိ ေကအိုင္ေအ အေျခခံ နယ္ေျမမ်ားမွာ တစ္စတစ္စ လက္လႊတ္ ဆံုး႐ႈံးေနရၿပီး ျဖစ္သည့္အျပင္ ေမခအေရွ႕ျခမ္းေဒသ တြင္လည္း ဗကပ တပ္ရင္း (၁ဝ၁) က ဆဒံုးနယ္ေျမ အထိ ထိုးေဖာက္ဝင္ေရာက္ လာၿပီး ျဖစ္ သည္။ ၁၉၇၅ ခုႏွစ္ မတ္လ ၁ ရက္ေန႔တြင္ ေကအိုင္ေအ တပ္မဟာ (၄) နယ္ေျမ ကြတ္ခိုင္ အေနာက္ျခမ္း၊ နမ့္ဟိုင္း ေဒသတြင္ ေကအုိင္ေအႏွင့္ ဗကပတို႔ တုိက္ပြဲ ျဖစ္ပြားၾကရာ ေကအိုင္ေအ တပ္မဟာ (၄) မွဴးႏွင့္ ထိပ္တန္း ေခါင္းေဆာင္ တစ္ဦးျဖစ္ေသာ ေဇာ္ဒန္ က်ဆံုးခဲ့ ရသည္။ ဗကပ တပ္ရင္း (၂ဝ၂) သည္ အင္အားျဖည့္တင္းၿပီး ေကအိုင္ေအ တပ္မဟာ (၄) နယ္ေျမကို တစ္စတစ္စ ထိုးေဖာက္လ်က္ ရွိသည္။ ကြတ္ခိုင္ အေရွ႕ျခမ္းရွိ ေကအိုင္ေအ တပ္ရင္း (၂) နယ္ေျမကို လည္း ဗကပ တပ္မဟာ (၂) အင္အားစုမ်ားက မန္ယံု ေမာ္ေဒသမွ တစ္ဆင့္ တိုးခ်ဲ႕ထိုးေဖာက္ လ်က္ရွိသည္။ ေဇာ္ဒန္ က်ဆံုးၿပီးေနာက္တြင္ ေဇာ္ဒန္ေနရာအား ေဇာ္မိုင္က ဆက္ခံၿပီး တပ္မဟာ (၄) မွဴးအျဖစ္ ကြပ္ကဲကာ ဗကပမ်ားကို နမ့္ဟုိင္း၊ နမ့္ေဆာင္ ၾကဲ ေဒသမ်ားမွာ ရင္ဆိုင္ဟန္႔တား ထားခဲ့ရသည္။ ေဇာ္ဒန္ က်ဆံုးခ်ိန္ တြင္ ေဇာ္ဆိုင္းေရာ၊ ေဇာ္တူးပါ ထိုင္းႏိုင္ငံတြင္ ေရာက္ရွိေန ခဲ့ၾကသည္။ ၁၉၇၅ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္ဝါရီလ ၂ ရက္ ေန႔ တြင္ ေကအိုင္ေအ ေခါင္းေဆာင္ ပံုေရႊေဇာ္ဆိုင္း ႏွင့္အဖြဲ႕သည္ ထိုင္းႏိုင္ငံသို႔ ထြက္ခြာသြား ၾကျပန္သည္။ ထိုကဲ့သို႔ ေကအိုင္ေအ ေခါင္းေဆာင္မ်ား ထိုင္းႏိုင္ငံသို႔ ေရာက္ရွိေနျခင္းကို ေအာက္ေျခထုက ေက်နပ္ျခင္း မရွိၾကေပ။ ထုိးစစ္မ်ားကိုပါ ခုခံ ဆင္ႏႊဲ ေနၾကခ်ိန္တြင္ ေခါင္း ေဆာင္ပိုင္း က ထုိင္းႏုိင္ငံသို႔ သြားေရာက္ ေရွာင္တိမ္း ေနျခင္း၊ ဦးေဆာင္မႈ မေပးျခင္းတုိ႔ ေၾကာင့္ ေကအုိင္ေအ ေခါင္းေဆာင္ပိုင္း တြင္လည္း သေဘာထား ကြဲလြဲလာၾကသည္။ ထို အခ်ိန္တြင္ ေဇာ္ဆိုင္း၊ ေဇာ္တူးႏွင့္ ပံုေရႊေဇာ္ဆုိင္းတုိ႔ လူစုသည္ ေကအိုင္ေအ လႈပ္ရွားမႈကိုမ်က္ကြယ္ျပဳကာ ဘိန္းႏွင့္ ေက်ာက္စိမ္း ေရာင္းခ် ရေငြမ်ားအား အလြဲသံုးစား ျပဳလုပ္ကာ စည္းစိမ္ ယစ္မူး ေနၾကသည္။

ေဇာ္ဆုိင္းသည္ ေကအိုင္ေအ တို႔၏ အျမင့္ဆံုး ေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ျပည္တြင္းသို႔ ျပန္လည္ၿပီး ဦးေဆာင္မႈ မေပးႏိုင္္သည္မွာ ၾကာျမင့္ ခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ ေကအိုင္ေအ အဓိက အင္အားစု မ်ားႏွင့္ ၁ဝ ႏွစ္ ခန္႔ အဆက္အသြယ္ ျပတ္ေန ေသာေၾကာင့္လည္း ေဇာ္ဆိုင္း၏ ေခါင္းေဆာင္ မႈမွာ ေမွးမွိန္ ေနၿပီ ျဖစ္သည္။ ျပည္တြင္းတြင္ အခ်ိန္ အတန္ၾကာ လက္ေတြ႕ ေခါင္းေဆာင္ ခဲ့ၿပီး ၾသဇာအာဏာ စုိက္ထူခဲ့ေသာ ေဇာ္တူးမွာ လည္း ေအာက္ေျခ၏ မေက်နပ္ မႈႏွင့္ ၾကံဳေတြ႕ခဲ့ရသည္။ ေဇာ္တူးသည္ မိန္းမ မယူရ ဟူေသာ အမိန္႔ကို ထုတ္ျပန္ ခဲ့ၿပီးေနာက္ ၁၉၆၆ ခုႏွစ္တြင္ ရဲေမ ေလာခိုင္လုအြန္ကို ယူခဲ့သူျဖစ္သည္။ ၁၉၇၃ ခုႏွစ္တြင္လည္း ရဲေမ လုဆိုင္း အား မယားငယ္ အျဖစ္ သိမ္းပိုက္ ခဲ့သည္။ ေခါင္းေဆာင္မ်ား၏ လူမႈေရး ကိစၥ မ်ား သည္ ငယ္သားမ်ား၏ အၾကည္အညိဳ ပ်က္စရာ ျဖစ္၍လာသည္။ ဘိန္းႏွင့္ ေက်ာက္စိမ္းေရာင္းရေငြ သိန္း ၁ဝဝ ေက်ာ္ ကိုလည္း စာရင္းေဖ်ာက္ ခဲ့ၾကသည္။

ထိုသို႔ ေကအိုင္ေအမ်ား ႏုိင္ငံေရး၊ စစ္ေရးအရ အက်ပ္အတည္းေတြ႕ေနခ်ိန္ ေခါင္းေဆာင္မ်ား ၏ ေခါင္းေဆာင္မႈ က်ဆင္း ေနခ်ိန္တြင္ ၁၉၇၅ခုႏွစ္၊ ၾသဂုတ္ လ ၁ဝ ရက္ ေန႔၌ ယခင္ ေက အိုင္ေအ တပ္ရင္း (၁၁) တပ္ရင္းမွဴး ဆိုင္းတူက ေဇာ္ဆုိင္း၊ ေဇာ္တူးႏွင့္ ပံုေရႊေဇာ္ဆုိင္း တို႔ အား ထိုင္းနယ္စပ္ ဆက္သြယ္ေရး စခန္းျဖစ္သည့္ ထန္ပိုးတြင္ လုပ္ၾကံ သတ္ျဖတ္ ပစ္လုိက္ ေလသည္။ ေကအိုင္ေအ ဗဟုိဌာနခ်ဳပ္ က ေခါင္းေဆာင္မ်ားသည္ ကိုယ္က်ဳိးရွာ အလြဲသံုးစား ျပဳလုပ္ေနေသာေၾကာင့္ ဖယ္ရွားခဲ့ ရျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း၊ တုိင္းေကာ္မတီ၊ ခ႐ိုင္ ေကာ္မတီမ်ားသို႔ ရွင္းလင္း ခဲ့ၾကသည္။ ထိုအခ်ိန္မွာပင္ ထန္ပိုး တြင္ ရွိေနၾကေသာ ေဂၚလူလဒြဲႏွင့္ က်န္ေခါင္း ေဆာင္မ်ားက ဆိုင္းတူးသည္ အစုိးရ သူလွ်ဳိျဖစ္ၿပီး ေခါင္းေဆာင္မ်ားအား တမင္လုပ္ ၾကံျခင္း ျဖစ္သည္ဟု ျပည္တြင္းရွိ ေဇာ္မိုင္ ထံသို႔ သတင္းပို႔ ၾကျပန္သည္။ ဆိုင္းတူး ကိုလည္း ၁၉၇၅ ခုႏွစ္၊ စက္တင္ဘာလ ၂၉ ရက္ေန႔တြင္ ထိုင္း ပုလိပ္မ်ားက လာေရာက္ ဖမ္းဆီး သြားခဲ့ၾက သည္။ ေဇာ္မိုင္က တပ္ရင္း (၈) တပ္ရင္းမွဴး ဗုိလ္မွဴး ခြန္ခ်ဳိအား ထိုင္းႏုိင္ငံသို႔ ေစလႊတ္၍ စစ္ ေဆးေစ ခဲ့သည္။ စံုစမ္းေရး အဖြဲ႕၏ ေတြ႕ရွိခ်က္တြင္ ေခါင္းေဆာင္မ်ားအား ဆိုင္းတူး က တမင္ လုပ္ၾကံျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း ေပၚလြင္ေသာ္လည္း မည္သည့္ အေၾကာင္းေၾကာင့္ လုပ္ၾကံ ျခင္းျဖစ္ သည္ကိုမူ တင္ျပ ႏိုင္ျခင္း မရွိခဲ့ေပ။

ေဇာ္ဒန္ က်ဆံုးၿပီး ေနာက္ပိုင္းတြင္ ေဇာ္မိုင္သည္ တပ္မဟာ (၄) ကို ေခါင္းေဆာင္၍ ဗကပ မ်ားကို ရင္ဆုိင္ တုိက္ခိုက္ခဲ့ရာ ၁၉၇၅ ခုႏွစ္၊ ႏိုဝင္ဘာလ ၁ ရက္ မွစ၍ တုိက္ပြဲေပါင္း (၁၆) ႀကိမ္ျဖစ္ပြားၿပီး ႏွစ္ဖက္စလံုး အထိ နာခဲ့ၾကသည္။ ေဇာ္မိုင္သည္ ဗကပ (၂ဝ၂) ကို ဦးတည္၍ ၁၉၇၅ ခုႏွစ္ မတ္လ ၂၆ ရက္ေန႔အထိ ေၾကာင္နက္ စစ္ဆင္ေရးကို ဆင္ႏႊဲခဲ့သည္။ ထုိင္းႏုိင္ငံတြင္ ေခါင္းေဆာင္မ်ား ေသဆံုးကုန္ ၾကေသာအခါ တပ္မဟာ (၁) မွဴး လမံုတူးဂ်ဳိင္ က ေက အိုင္ေအ စစ္ဦးစီးခ်ဳပ္ ျဖစ္လာၿပီး တပ္မဟာ (၄) မွဴး ေဇာ္မိုင္က ဒုစစ္ဦးစီးခ်ဳပ္ ျဖစ္လာသည္။

ေကအိုင္ေအ တို႔သည္ ႏိုင္ငံေရး ဦးေဆာင္ အဖြဲ႕အစည္း အျဖစ္ ကခ်င္ ဆိုရွယ္လစ္ ပါတီ (Kachin Socialist Party, KSP) ကို ၁၉၇၄ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လ မွစ၍ ထူေထာင္ ခဲ့ေသာ္လည္း ေကအက္စ္ပီပီ လႈပ္ရွားမႈမ်ားကုိ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ ျပဳလုပ္ခဲ့ျခင္း မရွိေပ။

ကခ်င္ေသာင္းက်န္းသူမ်ား အတြင္းတြင္ ဗကပ အား လုိလားေသာ လက္ဝဲဝါဒီမ်ား၊ ထိုင္းႏုိင္ငံမွ တစ္ဆင့္ အေနာက္အုပ္စုကို ေမွ်ာ္ကုိးသူ လက္ယာဝါဒီ မ်ား ကြဲျပားလ်က္ရွိရာ ထိုင္းႏိုင္ငံ တြင္ ထိပ္သီး ေခါင္းေဆာင္မ်ား က်ဆံုးသြားခဲ့ေသာအခါ မရန္ဘရန္ဆိုင္း၏ လက္ဝဲအင္အားစုသည္ ပိုမို၍ အားေကာင္း လာသည္။ ထု႔ိေၾကာင့္ ဗကပႏွင့္ ပူးေပါင္းေရး လမ္းစသည္ ျပန္လည္၍ ပြင့္လာ ရျပန္သည္။ ေကအိုင္ေအ၏ အခက္အခဲ အက်ပ္ အတည္း မ်ားမွာလည္း ဗကပႏွင့္ ပူး ေပါင္းေရး အတြက္ အေၾကာင္းျပစရာ ျဖစ္လာရသည္။ တစ္ဖက္ႏုိင္ငံကလည္း ေကအုိင္ေအ မ်ားအား တုိက္႐ိုက္ အကူအညီ ေပးေရးထက္ ဗကပ မွတစ္ဆင့္ အကူအညီ ေပးေရး ကိုသာ တုိက္တြန္း လ်က္ရွိသည္။ ထိုင္းႏုိင္ငံသည္ စီးပြားေရး စားက်က္ အလြန္ ေကာင္း ေသာေနရာ ျဖစ္ေသာ္လည္း လက္နက္ခဲယမ္းမ်ား ဝယ္ယူၿပီး ကခ်င္ျပည္နယ္သို႔ သယ္ယူေရးမွာမူ ခရီး အလြန္ ေဝးကြာ သည့္အျပင္ ဗကပ တုိ႔၏ နယ္ေျမမ်ားကို ျဖတ္သန္း ရမည္ ျဖစ္သည္။ ေက အိုင္ေအ တို႔သည္ ကခ်င္ျပည္နယ္ အတြင္းမွ ဘိန္းႏွင့္ ေက်ာက္စိမ္း မ်ားကို ထိုင္းႏိုင္ငံသို႔ ပို႔ရန္ႏွင့္ ထိုင္းႏိုင္ငံမွ လက္နက္မ်ား သယ္ယူရန္မွာ အျခား ေသာင္းက်န္း သူမ်ားကုိ သာမကဘဲ ဗကပႏွင့္ ဆက္သြယ္သည္က ပိုမို လ်င္ျမန္ လြယ္ကူသည္မွာ ေသခ်ာ၍ ရွိေနသည္။ ၁၉၇၆ ခုႏွစ္တြင္ကား မရန္ဘရန္ဆိုင္း ေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္လာၿပီး ဗကပႏွင့္ အနိမ့္ဆံုး စစ္ေရး မဟာမိတ္ ဖြဲ႕စည္းရန္ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ သည္မွစ၍ ဗကပႏွင့္ ေကအိုင္ေအ တို႔သည္ ျပန္လည္၍ ျပန္ေပါင္း ထုပ္ၾကသည္ကို ေတြ႕ၾကရမည္ ျဖစ္ေလသည္။

ျမစ္ဆံု Media Group မွကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။#BurmaDemocracy

Zaw Rayin;
ကခ်င္ ေသာင္းက်န္းသူအဖဲြ႕ စတင္ေပၚေပါက္လာျခင္း
အပိုင္း (၂)

ဘာေတးလ္လင့္တနာ
BurmaDemocracy, 17 Dec: 2016

ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေဆြးေႏြးပြဲ ပ်က္ျပားၿပီးေနာက္ပိုင္း ကခ်င္ ေသာင္းက်န္းသူ အဖြဲ႕ အစည္း၏ အေျခအေန

 ေကအိုင္ေအ (ေခၚ) ကခ်င္ေသာင္းက်န္းသူမ်ားသည္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေဆြးေႏြးပြဲ မျပဳလုပ္မီ ၁၉၆၃ ခုႏွစ္ ႏွစ္ဦးပိုင္းတြင္ တပ္မဟာ (၁) ႏွင့္ တပ္ရင္း (၆) ရင္းကို လူအင္အား ၁,ဝဝဝ ေက်ာ္ျဖင့္ ဖြဲ႕စည္းႏိုင္ခဲ့ ၿပီးျဖစ္သည္။ ေဇာ္ဒန္ ေခါင္းေဆာင္သည့္ ကိုယ္စားလွယ္ အဖြဲ႕က ေတာ္လွန္ေရး ေကာင္စီႏွင့္ ေဆြးေႏြးေနစဥ္ ေကအိုင္ေအမ်ားသည္ လူသူစုေဆာင္းျခင္း၊ ဆက္ေၾကး ေကာက္ခံျခင္းတုိ႔ကို တိုးခ်ဲ႕၍ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ၾကသည္။ ေဆြးေႏြးပြဲကာလတြင္ ေဇာ္တူးသည္ ဗန္းေမာ္ နယ္ေျမမွ ဧရာဝတီျမစ္ကို ျဖတ္ေက်ာ္၍ ေက်ာက္စိမ္း ထြက္ရွိရာ ကာမိုင္း ျမိဳ႕နယ္ အတြင္းသို႔ ဝင္ေရာက္ စည္း႐ံုး စိုးမိုးခဲ့သည္။ ကာမိုင္း ျမိဳ႕နယ္ရွိ ေက်းရြာ အားလံုး လိုလိုသည္ ေကအိုင္ေအ တို႔၏ လႊမ္းမိုးမႈ ေအာက္တြင္ ေရာက္ခဲ့ ရသည္။ ေဆြးေႏြးပဲြ ပ်က္ျပားၿပီးေနာက္ ေကအိုင္ေအတို႔သည္ လူ၊ လက္နက္ႏွင့္ ခဲယမ္း မီးေက်ာက္မ်ားကို အျပင္း အထန္ စုေဆာင္းၾကေလရာ ၁၉၆၃ ခုႏွစ္ ကုန္တြင္ လူအင္အားမွာ ၂,ဝဝဝ ေက်ာ္ အထိ တိုးတက္ လာခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။

၁၉၆၄ ခုႏွစ္၊ႏွစ္ဦးတြင္ ေကအိုင္ေအ တပ္မဟာ (၂) ကို တိုးခ်ဲ႕ ဖြဲ႕စည္းခဲ့သည္။ တပ္မဟာ (၁) ၏ လက္ေအာက္တြင္ တပ္ရင္း (၁)၊ တပ္ရင္း (၂) ႏွင့္ တပ္ရင္း(၅) ကိုစုဖြဲ႕ၿပီး ေဇာ္ဆုိင္းက အုပ္ခ်ဳပ္သည္။ ေဇာ္ဆိုင္း၏ တပ္မဟာ (၁) သည္ မန္စီၿမိဳ႕နယ္၊ မြန္ဘာပါ ေက်းရြာ (အက္စ္အို-၄၈၈၈) တြင္ အေျချပဳ၍ လႈပ္ရွားသည္။ တပ္မဟာ (၂) တြင္မူ တပ္ရင္း (၃)၊ တပ္ရင္း (၄) ႏွင့္ တပ္ရင္း (၆) တို႔ ပါဝင္သည္။ ေဇာ္တူးက တပ္မဟာ (၂) ကို အုပ္ခ်ဳပ္ၿပီး မဂ်ီဘြမ္ (အက္စ္- ၄၄ဝ၄) တြင္ အေျချပဳ၍ လႈပ္ရွားသည္။ ထို႔အျပင္ တပ္ရင္း (၇) ကို ပူတာအိုနယ္ေျမ တြင္ လူအင္အား ၈ဝဝ ခန္႔ျဖင့္ တုိးခ်ဲ႕ ဖြဲ႕စည္းၿပီး ေဇာ္တူး ကပင္ တာဝန္ယူ၍ အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့ သည္။ တပ္ရင္း (၇) တြင္ ဗြီဒီအက္ဖ္ (ေခၚ) ေက်းရြာ ကာကြယ္ေရး တပ္ဖြဲ႕ကို အေျခခံ၍ ဖြဲ႕စည္းျခင္း ျဖစ္သည္။ ေျပာက္က်ား လႈပ္ရွားမႈအတြက္ ရည္ရြယ္ျခင္းျဖစ္သည္။

ေဇာ္တူးသည္ တပ္မဟာ (၂) အား တျဖည္းျဖည္း တိုးခ်ဲ႕ ဖြဲ႕စည္းခဲ့ရာ အင္အား ၁၄ဝဝ ေက်ာ္ အထိ တိုးတက္လာၿပီး ပူတာအုိ၊ ခ်ီေဖြ၊ ေလာေခါင္၊ ျမစ္ႀကီးနား၊ ဗန္းေမာ္၊ ကြတ္ခိုင္နယ္ေျမ မ်ားတြင္ ျဖန္႔ခြဲလႈပ္ရွား၍ လာသည္။ ၁၉၆၃ ခုႏွစ္၊ ဇြန္လမွ ၁၉၆၄ ခုႏွစ္၊ ႏိုဝင္ဘာလအတြင္း ေကအိုင္ေအ ထိပ္သီးေခါင္းေဆာင္ ညီအစ္ကိုမ်ား ျဖစ္ေသာ ေဇာ္ဆိုင္း၊ ေဇာ္ဒန္၊ ေဇာ္တူး တို႔ သံုးဦး သည္လည္း ေဇာ္သံုးေဇာ္ ဟူ၍ နာမည္ႀကီး လာၾကသည္။

တပ္မေတာ္သည္ ကခ်င္ျပည္နယ္ႏွင့္ ရွမ္း ျပည္နယ္ ေျမာက္ပိုင္းတြင္ ႐ုတ္တရက္ အင္အား ၾကီးထြားၿပီး ဆူပူလႈပ္ရွား လာၾကေသာ ေကအိုင္ေအ မ်ားကို ေခ်မႈန္းေရးအတြက္ ၁၉၆၄ ခုႏွစ္၊ ဒီဇင္ဘာလ မွစ၍ စစ္ဆင္ေရးမ်ားျဖင့္ ဆင္ႏႊဲတိုက္ခိုက္ ေတာ့သည္။ တပ္မေတာ္က ဆင္ႏႊဲခဲ့ ေသာ စစ္ဆင္ေရးမ်ားမွာ ေအာက္ပါ အတိုင္းျဖစ္သည္-

ဂန္႔ေဂၚစစ္ဆင္ေရး။
ေအာင္ေျမစစ္ဆင္ေရး။
ေကာင္ရာဘြမ္စစ္ဆင္ေရး။
ခရမ္းစစ္ဆင္ေရး။

တပ္မေတာ္က ဆင္ႏႊဲသည့္ စစ္ဆင္ေရး အရပ္ရပ္ေၾကာင့္ ၁၉၆၄ ခုႏွစ္၊ ဒီဇင္ဘာလမွ ၁၉၆၅ ခုႏွစ္၊ စက္တင္ဘာလ အထိ တစ္ႏွစ္ တာကာလ အတြင္းတြင္ ေကအိုင္ေအမ်ားမွာ မ်ားစြာအထိနာခဲ့ရသည္။ ထိုကာလ အတြင္း ေကအိုင္ေအ ေသာင္းက်န္းသူ ၆၉၆ ေယာက္ကို အေသ မိၿပီး ၃၇၇ ေယာက္ကို ဒဏ္ရာရ ေစခဲ့သည္။ ၁ဝ၆၄ ေယာက္ကို အရွင္ ဖမ္းဆီး ရမိၿပီး ၂၂၂၃ ေယာက္ လက္နက္ခ် ခဲ့ၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ၁၉၆၅ ခုႏွစ္မွ ၁၉၆၆ ခုႏွစ္၊ ႏွစ္လယ္ပိုင္းအတြင္း ကခ်င္ေသာင္းက်န္းသူ လႈပ္ရွားမႈမ်ားစြာ က်ဆင္းသြား ခဲ့ရေတာ့သည္။

 ေကအိုင္ေအ လႈပ္ရွားမႈမွာ တပ္မေတာ္၏ ထိုးစစ္မ်ားေၾကာင့္ အဘက္ဘက္မွ ယိုယြင္း က် ဆင္းၿပီး နာလန္မထူ ႏိုင္ေတာ့သျဖင့္ ေကအိုင္ေအ ေခါင္းေဆာင္မ်ားသည္ နည္းအမ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္ ႀကံဆႀကိဳးပမ္း ၾကရသည္။ ေကအိုင္ေအ ဦးစီးခ်ဳပ္ျဖစ္သူ ေဇာ္ဆိုင္းသည္ ျပည္ပအကူအညီရေရးအတြက္ ထိုင္းႏိုင္ငံသို႔ သြားေရာက္ကာ ထိုင္း- ျမန္မာ နယ္စပ္ ထန္ဝိုး (အယ္လ္ယူ- ဝ၅ဝ၅) တြင္ အေျခ ခ်၍ ဘိန္း၊ ေက်ာက္စိမ္းမ်ား ေရာင္းဝယ္ရန္ စခန္း ဖြင့္လွစ္ ခဲ့ရေလသည္။ ထိုင္းႏိုင္ငံ မွတစ္ဆင့္ ျပည္ပအကူအညီ မ်ားရရွိေစရန္ ေဇာ္ဆိုင္း၏ အႀကံေပး အရာရွိအျဖစ္ ေကအင္(န္)ယူ မွ တြဲဖက္ထားေသာ ဂ်ီလစ္လင္း (ကခ်င္အမည္- ေဇာ္ေဘာက္) က ကူညီခဲ့ သည္။ ေဇာ္ဆိုင္းသည္ ၁၉၆၅ ခုႏွစ္၊ ဒီဇင္ဘာလ ၁၁ ရက္ေန႔တြင္ လြယ္ယား စခန္းမွ ခရီး ထြက္သြားျခင္း ျဖစ္ၿပီး ဗန္ေကာက္၊ ဇင္းမယ္၊ ေဖာ္မိုဆာ သို႔လွည့္လည္၍ အေရွ႕ေတာင္အာရွ စစ္စာခ်ဳပ္အဖြဲ႕ (SEATO) ၏ အကူအညီရရန္  ႀကိဳးစားခဲ့သည္။ ၁၉၆၆ ခုႏွစ္ အတြင္းမွာပင္ ေကအိုင္ေအ ႏိုင္ငံျခား ဆက္သြယ္ေရး တာဝန္ခံ မရန္ဘရန္ဆိုင္းသည္ အိႏိၵယႏိုင္ငံ၏ အကူအညီ ရယူေရးအတြက္ ေခ်ာကန္ ေတာင္ၾကားေဒသသို႔ သံုးလၾကာ သြားေရာက္ေဆြးေႏြး ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ မေအာင္ျမင္ခဲ့ေပ။

၁၉၆၆ ခုႏွစ္ ႏွစ္ဦးပိုင္းတြင္ တပ္မေတာ္သည္ ဗမာျပည္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ ေခ်မႈန္းေရးအတြက္ အမွတ္ (၇၇) ေျချမန္တပ္မ ဌာနခ်ဳပ္ကို ဖြဲ႕စည္းရန္ ကခ်င္ျပည္နယ္မွ စစ္ဆင္ေရး တပ္အခ်ဳိ႕ကို ထုတ္ႏုတ္ခဲ့ ရေလရာ ေကအိုင္ေအ မ်ားအတြက္ လူသူလက္နက္ စုေဆာင္း စည္း႐ံုး ၍ ေခါင္းေထာင္ ထႏိုင္ရန္ အခ်ိန္ရသြား သည္ဟု ဆိုရ ေပမည္။

ေကအိုင္ေအမ်ားတစ္ဖက္ႏုိင္ငံႏွင့္ဆက္သြယ္ျခင္း

၁၉၆၇ ခုႏွစ္၊ ဇြန္လ ၂၆ ရက္တြင္ ေက်ာင္းသားအေရးအခင္းျဖစ္ပြား ၿပီးေနာက္ေကအုိင္ေအ ေခါင္းေဆာင္ ေဇာ္တူးသည္ တစ္ဖက္ႏုိင္ငံဘက္မွ ျပတ္သားစြာ ေထာက္ခံေၾကာင္း ေၾက ညာခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ေကအိုင္ေအ ေသာင္းက်န္း သူမ်ားသည္ တပ္မေတာ္ ထိုးစစ္ ေၾကာင့္ ေပ်ာက္ကြယ္ သြား လုမတတ္ အထိနာ ခဲ့ရာမွ အမွတ္ (၇၇) ေျချမန္ တပ္မဌာနခ်ဳပ္ဖြဲ႕စည္းရန္ တပ္မ်ား ထုတ္ႏုတ္မႈကို အခြင့္ေကာင္းယူ၍ ျပန္လည္ေခါင္းေထာင္ ထလာႏိုင္ခ်ိန္ ျဖစ္သည္။

ေကအိုင္ေအ ေခါင္းေဆာင္မ်ားသည္ စစ္ေရးလႈပ္ရွားမႈမ်ား ျပဳလုပ္ႏုိင္ရန္အတြက္ ျပည္ပအကူအညီ ရရွိေရးကို အျပင္းအထန္ ၾကိဳးစားခဲ့သည္။ ၁၉၆၇ ခုႏွစ္၊ ဇူလိုင္လ အတြင္း မွာပင္ ေကအုိင္ေအ တပ္မဟာ (၂) မွ ႏုိင္ငံေရး တာဝန္ခံ မရန္ဘရန္ဆုိင္းႏွင့္ အင္အား ၃၄ ေယာက္ အဖြဲ႕သည္ တစ္ဖက္ႏုိင္ငံသို႔ ထြက္ခြာ၍ စစ္ေရး၊ ႏိုင္ငံေရးသင္တန္းမ်ား တက္ေရာက္ရန္ႏွင့္ လက္နက္ခဲယမ္းအကူအညီမ်ားရရွိရန္ ႀကိဳးစားခဲ့ၾကသည္။ ဘရန္ဆုိင္းတို႔လူစုသည္ လက္နက္ငယ္မ်ဳိးစံု ၄၂ လက္၊ လက္ပစ္ဗံုး ၃၆ လံုးႏွင့္ က်ည္မ်ဳိးစံုႏွစ္ေသတၱာကိုရရွိလာၿပီးေနာက္ ထိုႏွစ္ စက္တင္ဘာလ အတြင္းတြင္ ျပည္တြင္းသို႔ ျပန္လည္ေရာက္ရွိလာၾကသည္။

မရန္ဘရန္ဆုိင္း တို႔လူစု လက္နက္ခဲယမ္းမ်ား ရရွိ လာေသာအခါ ေကအုိင္ေအ တပ္မဟာ (၂) မွဴး ေဇာ္တူး ေခါင္းေဆာင္ သည့္အဖြဲ႕သည္ ၁၉၆၇ခုႏွစ္၊ ေအာက္တိုဘာလ ၂ ရက္ ေန႔တြင္ ျပည္ပသို႔ ခရီး ထြက္ခြာ ၾကျပန္သည္။ ထိုအဖြဲ႕တြင္ တပ္မဟာ (၂) မွဴး ေဇာ္တူးက ေခါင္းေဆာင္ၿပီး အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴး ပံုေရႊေဇာ္ဆိုင္း၊ ႏုိင္ငံျခားေရးတာဝန္ခံ ဘရန္ဆုိင္း တို႔လည္း လိုက္ပါၾကသည္။ စုစုေပါင္းအင္အား ၄၂၅ ေယာက္ ပါဝင္သည္။ ထိုအဖြဲ႕သည္ လက္နက္ခဲယမ္း အကူအညီရရွိေရး၊ ႏုိင္ငံေရး၊ စစ္ေရး သင္တန္းမ်ား တက္ေရာက္ေရး တို႔ကို နည္းမ်ဳိးစံုျဖင့္ ႀကိဳးစားၾကသည္။

ေဇာ္တူး တို႔အဖြဲ႕သည္ လိုအပ္ပါက ဗမာျပည္ ကြန္ျမဴနစ္ ပါတီႏွင့္ ပူးေပါင္း၍ ဘံုရန္သူ ျဖစ္ ေသာ ဗမာ အစိုးရကို တိုက္ခိုက္ရန္ သေဘာတူ ညီၾကသည္။ ေဇာ္တူး တို႔ လူစုသည္ လက္ နက္ငယ္ မ်ဳိးစံု ၈ဝဝ လက္၊ က်ည္ မ်ဳိးစံု ၁၇ဝ,ဝဝဝ ေတာင့္ႏွင့္ စစ္ဝတ္ ပစၥည္းမ်ား ရရွိခဲ့ ၾကသည္။ ေကအိုင္ေအ မ်ားသည္ လက္နက္ခဲယမ္း ရရွိေရး အတြက္ ယခင္က ရန္သူ ျဖစ္ခဲ့သည့္ ဗကပမ်ားႏွင့္ ပူးေပါင္းရန္ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ ၾကရသည္။

၁၉၆၈ ခုႏွစ္၊ ဇန္နဝါရီလ ၂၇ ရက္ေန႔တြင္ ေဇာ္တူး ေခါင္းေဆာင္ေသာ ေကအုိင္ေအ အင္အား ၃ဝဝ ခန္႔သည္ ေမာင္းျပန္႐ိုင္ဖယ္ မ်ားအပါအဝင္ လက္နက္ခဲယမ္း အျပည့္အစံုျဖင့္ ျပည္တြင္းသို႔ ျပန္လည္ေရာက္ရွိ လာၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ ၾတိဂံနယ္ေျမ တြင္ရွိေသာ ေကအုိင္ေအ တပ္မဟာ (၂) ဌာနခ်ဳပ္မွ မုိင္ရြန္ကြန္ဂ်ာႏွင့္ ကြန္ဆာေဘာက္ေနာ္ တို႔ဦးစီးေသာ တိုက္ခိုက္ ေရးတပ္ႏွင့္ ကိုယ္ရံေတာ္တပ္မ်ားကို လက္နက္ခဲယမ္းမ်ား တပ္ဆင္ေပးၾကသည္။ ေကအုိင္ ေအ မ်ားသည္ ျပည္ပမွ လက္နက္ခဲယမ္းမ်ား ရရွိလာၾကေသာေၾကာင့္ တပ္မေတာ္ ကိုပစ္အားသံုး၍ တိုက္ခိုက္ လာႏုိင္ၾကသည္။

ေဇာ္တူးသည္ တစ္ဖက္ႏုိင္ငံမွ ျပန္လာၿပီးေနာက္ ကြန္ျမဴနစ္ဝါဒႏွင့္ ေမာ္စီတုံး အေတြးအေခၚကို သေဘာတရား လက္နက္အျဖစ္ တပ္ဆင္၍ စည္း႐ံုးလာရာ နယ္ေျမလူထုက လက္မခံ သျဖင့္ ေအာင္ျမင္မႈ မရ ရွိခဲ့ေပ။ ထို႔အျပင္ ေကအုိင္ေအ ငယ္သားမ်ား အတြင္း တြင္လည္း ကြန္ျမဴနစ္ ဝါဒကို လက္မခံလိုသူမ်ား ေပၚထြက္လာသည္။ ေကအုိင္ေအ အဖြဲ႕အစည္း အ တြင္း၌ ေခါင္းေဆာင္ငယ္မ်ား ခန္႔အပ္ရာတြင္လည္း ဂ်ိန္းေဖာ လူမ်ဳိးႀကီး ဝါဒကို က်င့္သံုးၿပီး အျခား မ႐ူ (ေခၚ) ေလာင္ေဝၚ၊ လီဆူး (ေခၚ) ေယာယင္၊ လခ်ိတ္ (ေခၚ) လရွီ စေသာ ကခ်င္ မ်ဳိးႏြယ္ဝင္ လူမ်ဳိးစုမ်ား မေက်မနပ္ ျဖစ္လာၾကသည္။ ေကအုိင္ေအ အဖြဲ႕အစည္း၏ ေခါင္း ေဆာင္မႈ ကို ေဇာ္ဆုိင္း၊ ေဇာ္တူး၊ ေဇာ္ဒန္ ဟူေသာ ေဇာ္ညီအစ္ကို သံုးဦးကသာ လက္ဝါးႀကီး အုပ္ထားျခင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍လည္း မေက်မနပ္ ျဖစ္လာၾကသည္။

၁၉၆၈ ခုႏွစ္မတ္လတြင္ ေကအုိင္ေအတပ္ရင္း (၄) မွ မ႐ူ (ေခၚ) ေလာင္ေဝၚလူမ်ဳိး ေဇလြမ္း ႏွင့္ လရွီ (လခ်ိတ္) လူမ်ဳိး စခံုတိန္ယိန္း တို႔ေခါင္းေဆာင္ေသာ ေကအိုင္ေအ ၁၂ဝ ခန္႔သည္ ေကအုိင္ေအ အဖြဲ႕မွ ခြဲထြက္၍ ျပည္ပသို႔ သြားေရာက္ကာ ဗမာျပည္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ ႏွင့္ ပူး ေပါင္းခဲ့သည္။ ယင္းကို အေၾကာင္းျပဳ၍ ၁၉၆၈ ခုႏွစ္ မွအစျပဳ၍ ဗမာျပည္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ သည္ ကခ်င္ျပည္နယ္၊ ေမချမစ္ အေရွ႕ျခမ္းေဒသ ခ်ီေဗြ၊ ေလာေခါင္၊ ေဆာ့ေလာ္ ေဒသမ်ားတြင္ အေျခခ်ႏုိင္ လာေတာ့သည္။

ေကအိုင္ေအ ေသာင္းက်န္းသူမ်ား၏ အေျခအေန (၁၉၇၁-၁၉၇၂ ခုႏွစ္)

ေကအိုင္ေအ မ်ားသည္ တစ္ဖက္ႏိုင္ငံမွ အကူအညီ ရယူခဲ့ေသာ္လည္း ဗကပမ်ားႏွင့္မူ မၾကာခဏ ပဋိပကၡ ျဖစ္ေန ခဲ့သည္။ ကြတ္ခိုင္ ေဒသတြင္ ဗကပ စစ္နယ္ေျမ တိုးခ်ဲ႕မႈေၾကာင့္ ေက အိုင္ေအ မ်ားသည္ တပ္မေတာ္အား လာေရာက္ ဆက္သြယ္ခဲ့သည္။ တပ္မေတာ္ကို မတိုက္ ဘဲ ဗကပ ကိုသာ ဦးတည္ ရန္သူ အျဖစ္ တုိက္ခိုက္ ေနခဲ့ သည္။ သို႔ေသာ္ ၁၉၆၉ ခုႏွစ္ ေဖ ေဖာ္ဝါရီလတြင္ ေဇာ္ဒန္ႏွင့္ အင္အားစု မ်ားက ကခ်င္ (၄) ကို ခ်ဳံခို တိုက္ခိုက္ ခဲ့သည္။ ထို႔ ေနာက္ ရွမ္းျပည္နယ္ ေျမာက္ပိုင္းမွ ေကအိုင္ေအ မ်ားသည္ ဗကပ တပ္ရင္း (၂ဝ၂)၊ (၃ဝ၃) တို႔ႏွင့္ နားလည္မႈ ယူခဲ့ျပန္သည္။ ၁၉၇ဝ ျပည့္ႏွစ္ မွစ၍ ေကအိုင္ေအ တပ္မဟာ (၂)၊ တပ္ရင္း (၅) ႏွင့္ တပ္ရင္း (၆) ကို ေဇာ္တူး ကိုယ္တိုင္ ကြပ္ကဲ၍ ကာမိုင္းၿမိဳ႕နယ္၊ ဖားကန္႔ လံုးခင္း ေဒသမွ ေက်ာက္စိမ္းမ်ားအား ထိုင္းႏိုင္ငံသို႔ ခိုးထုတ္ ေရာင္းခ်ခဲ့ၾကသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ထိုင္းႏိုင္ ငံမွပင္ စစ္လက္နက္မ်ား ကိုဝယ္ယူၾကသည္။ အိႏိၵယႏုိင္ငံမွ ဖီဆို နာဂ ေသာင္းက်န္း သူမ်ားကိုလည္း တ႐ုတ္ႏိုင္ငံမွ သင္တန္းေပး၍ လက္နက္ တပ္ဆင္ လာသည္။ ဖီဆိုမ်ားအား အိႏိၵယ သို႔ ျပန္ပို႔ေပး၍ လက္နက္ ေတာင္းယူျခင္း မ်ားကိုလည္း လုပ္လာသည္။ အေရွ႕ ပါကစၥတန္ႏွင့္ အျပန္အလွန္ ဆက္သြယ္ ကူညီမႈမ်ား ရွိခဲ့ေသာ္လည္း ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ ႏိုင္ငံေပၚေပါက္ လာ ေသာအခါ အဆက္အသြယ္ ုပတ္သြားရသည္ တပ္မဟာ (၁) မွဴးး ေဇာ္ဒန္က ရခိုင္ ေသာင္းက်န္းသူမ်ား ကို လက္နက္တပ္ဆင္ ေလ့က်င့္ေပးခဲ့သည္။ ေကအိုင္ေအ ဥကၠ႒ ေဇာ္ဆိုင္း သည္ ထိုင္းႏိုင္ငံမွ တာဝန္ရွိသူ အခ်ဳိ႕ႏွင့္ ညႇိႏိႈင္းကာ ယင္းစစ္ဌာနခ်ဳပ္ကို ထိုင္းႏိုင္ငံ အတြင္းတြင္ ဖြင့္လွစ္ထားခဲ့သည္။

၁၉၇၂ ခုႏွစ္ အတြင္းတြင္ ေကအိုင္ေအ စစ္ဌာနခ်ဳပ္သည္ ေဇာ္ဆိုင္း ေခါင္းေဆာင္၍ ထိုင္းႏိုင္ငံ ထန္ဝိုး စခန္းတြင္လည္းေကာင္း၊ တပ္မဟာ (၁) သည္ ေဇာ္ဒန္ ေခါင္းေဆာင္၍ ကြတ္ခိုင္၊ လား႐ိႈးႏွင့္ ဗန္းေမာ္ ခ႐ိုင္မ်ား တြင္လည္းေကာင္း၊ ေဇာ္တူး ေခါင္းေဆာင္ေသာ တပ္မဟာ (၂) သည္ ဖားကန္႔နယ္ေျမႏွင့္ ျမစ္ႀကီးနား ခ႐ိုင္တြင္လည္းေကာင္း ခိုေအာင္း လႈပ္ရွားကာ အိမ္နီးခ်င္း ႏိုင္ငံမ်ားမွ လက္နက္ခဲယမ္း အကူအညီ ရရွိေရးကို ႀကိဳးစားလ်က္ ရွိသည္။ စီးပြားေရးအရ ေက်ာက္စိမ္းႏွင့္ ဘိန္းမ်ားကိုလည္း တိုးခ်ဲ႕ ေရာင္းဝယ္ လာၾကေလသည္။

၁၉၇၂ ခုႏွစ္ မတ္လတြင္ ရွိေသာ ေကအိုင္ေအ ေသာင္းက်န္းသူတို႔၏ အင္အား

ေကအုိင္ေအ

 ေကအိုင္ေအ စစ္ဌာနခ်ဳပ္။ ေဇာ္ဆုိင္း။

တပ္မဟာ (၁)။ ေဇာ္ဒန္ႏွင့္ အင္အား ၁၄၈၂ ေယာက္။  လား႐ိႈး ခရိုင္ႏွင့္ ဗန္းေမာ္ခရုိင္ လား႐ႈိး ခ႐ိုင္တြင္ လြမ္းေဒါင္ႏွင့္ တပ္ရင္း (၂)၊ ေဇာ္ဘြန္ႏွင့္ တပ္ရင္း (၈)၊ ေဒါင္ေခါင္းႏွင့္ တပ္ရင္း (၉) တို႔က တာဝန္ယူသည္။  ဗန္းေမာ္ ခ႐ုိင္တြင္ ဒြေရာင္ႏွင့္ တပ္ရင္း (၁)၊ ေဂၚ႐ူလဒြႏွင့္ တပ္ရင္း (၅) တုိ႔က တာဝန္ယူသည္။

တပ္မဟာ (၂)။ ေဇာ္တူးႏွင့္ အင္အား ၁,၄၆၉ ေယာက္ရွိၿပီး ေဇာ္ေဘာက္က တပ္ရင္း (၃)၊ ဇုတ္ဒိုင္က တပ္ရင္း (၄)၊ လမာလရိန္းက တပ္ရင္း (၆)၊ ေဇာ္ေဘာက္က တပ္ရင္း (၇)၊ မဒင္ကီးေယာ္ က တပ္ရင္း (၁ဝ)၊ ကေဒၚေဇာ္ဆုိင္းက တပ္ရင္း (၁၁) စသည္ျဖင့္ တပ္ရင္းမ်ားအလိုက္ တာဝန္ယူၿပီး ျမစ္ႀကီးနားခ႐ိုင္၊ ႀတိဂံေဒသ၊ ဧရာဝတီ အေနာက္ျခမ္း ေဒသမ်ားတြင္ လႈပ္ရွား သည္။

စုစုေပါင္းအင္အား။ ျပည္တြင္းတြင္ ၂၉၅ဝ ခန္႔ရွိၿပီး ထုိင္းႏုိင္ငံ ထန္ဝုိးတြင္ဌာနခ်ဳပ္ ဖြင့္လွစ္ ထားသည္။

ေသာင္းက်န္းသူ အဖြဲ႕အစည္း အခ်င္းခ်င္း ဆက္သြယ္မႈမ်ားႏွင့္ ပဋိပကၡမ်ား

ဗကပႏွင့္ ေကအိုင္ေအ ေသာင္းက်န္းသူမ်ား။

ဗမာျပည္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီမွ အင္အားစု အခ်ဳိ႕ သည္ ၁၉၅ဝ ျပည့္ႏွစ္ ကတည္းက ျပည္ပႏုိင္ငံသို႔ ေရာက္ရွိခဲ့ၿပီးေနာက္ ၁၉၆၄ ခုႏွစ္ မွစ၍ ျပည္ပ ကြန္ျမဴနစ္ ပါတီ၏ ႏုိင္ငံေရး၊ စစ္ေရး အကူအညီမ်ား တစ္စတစ္စ တိုးတက္ မ်ားျပားစြာ ရရွိလာခဲ့သည္။ ေကအိုင္ေအမ်ား သည္လည္း အိမ္နီးခ်င္း ႏိုင္ငံမ်ားမွ အကူအညီ ရရွိရန္ အႀကိမ္ႀကိမ္ ၾကိဳးစားခဲ့ရာ ၁၉၆၇ ခုႏွစ္၊ ျပည္ပ ေက်ာင္းသားမ်ား အေရးအခင္းကို အေၾကာင္းျပဳ၍ ျပည္ပႏိုင္ငံက ႏိုင္ငံေရး၊ စစ္ေရးသင္တန္း မ်ားေပးရန္ လက္နက္ခဲယမ္းမ်ား ေထာက္ပံ့ရန္ ကတိေပးခဲ့သည္။ ၁၉၆၇ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လတြင္ မရန္ဘရန္ဆိုင္း ဦးစီးေသာ ေရွ႕ေျပးအဖြဲ႕ ၃၄ ေယာက္သည္ ျပည္ပႏိုင္ငံသို႔ ေရာက္ရွိသြား သည္။ ထုိ႔ေနာက္ ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕တြင္ ျပည္ပ အာဏာပိုင္မ်ားႏွင့္ ေဆြးေႏြးၿပီး ေကအိုင္ေအက ကြန္ျမဴနစ္ ဝါဒခံယူရန္ သေဘာတူ၍ ျပည္ပက ႏုိင္ငံေရး၊ စစ္ေရး အကူအညီမ်ား ေပးရန္ သေဘာတူ ညီခဲ့ၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ ေဇာ္တူး၊ ေဇာ္ဒန္၊ လမံုတူးဂ်ဳိင္၊ မရန္ဘရန္ဆုိင္၊ ပံုေရႊ ေဇာ္ဆိုင္း တို႔ ေခါင္းေဆာင္ေသာ ေကအုိင္ေအ ၄၂၅ ေယာက္ အဖြဲ႕သည္ ၁၉၆၇ ခုႏွစ္၊ ႏုိင္ ဝင္ဘာလ ၄ ရက္ ေန႔မွ ၁၉၆၈ ခုႏွစ္ ဇန္နဝါရီလ ၂၇ ရက္ ေန႔ အထိ ျပည္ပ ႏိုင္ငံသို႔ သြား ေရာက္ခဲ့ၿပီး ၿမိဳတစ္ၿမိဳ႕တြင္ ဗသိန္းတင္၊ ေနာ္ဆိုင္း တို႔ႏွင့္ ေဆြးေႏြးခဲ့သည္။ ထိုေနာက္ပိုင္းမွစ၍ ေကအိုင္ေအ သည္ ျပည္ပႏုိင္ငံမွ ႏိုင္ငံေရး၊ စစ္ေရး အကူအညီ မ်ားရရွိခဲ့ၿပီး စစ္ေရး လႈပ္ရွားမႈမ်ားကို တိုးတက္ လုပ္ေဆာင္ႏိုင္ ခဲ့ေလသည္။

 ေကအုိင္ေအ မ်ားသည္ ၁၉၇၆ ခုႏွစ္ ႏွစ္ ကုန္မွစ၍ တပ္ရင္း (၉) ရင္း အထိ ဖြဲ႕စည္းခဲ့ၿပီး ကခ်င္ျပည္နယ္တြင္ အင္အား ၁၇၅ဝ၊ ရွမ္းျပည္နယ္ ေျမာက္ပိုင္းတြင္ အင္အား ၅ဝဝ အထိ တုိးတက္လာခဲ့သည္။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပင္ ထိုင္းႏုိင္ငံ ထန္ပုိးစခန္းတြင္ အေျခစိုက္ေနေသာ ေဇာ္ဆုိင္း ထံမွလည္း လက္နက္ ခဲယမ္းမ်ား ရရွိခဲ့ၾကသည္။ ၁၉၆၈ ခုႏွစ္တြင္ လက္ေရြးစင္အထူး တုိက္ခုိက္ေရး တပ္မ်ားဖြဲ႕စည္း၍ တုိက္ခိုက္ လာၾကရာ ျမစ္ႀကီးနား နယ္ေျမမွ ကဝပန္ (အင္ဝုိင္- ၂ဝ၄၄)၊ ဒူရစ္ဂါး (အင္ဝုိင္- ဝ၄၆၆)၊ တင္ဂ႐ူးေကာင္း (အင္ဝိုင္- ၈၅ဝ၄) တပ္စခန္းမ်ား က်ဆံုးခဲ့ရသည္။ ၁၉၆၈ ခုႏွစ္ အတြင္းမွာပင္ ဇတ္ဒိုင္ ေခါင္းေဆာင္ေသာ တပ္ရင္း (၁ဝ) ကို စတင္ ဖြင့္လွစ္ခဲ့သည္။

ေဇာ္ထူးသည္ ကြန္ျမဴနစ္ဝါဒႏွင့္ ျပည္ပအေတြးအေခၚကို လက္ခံခဲ့ေသာ္လည္း ေအာက္ေျခ ငယ္သား မ်ားႏွင့္ နယ္ေျမ လူထုက ကြန္ျမဴနစ္ဝါဒကို မႏွစ္ၿမိဳ႕ၾကေပ။ ေကအုိင္ေအ၏ မူလ စည္း႐ံုးမႈမွာလည္း က်ဥ္းေျမာင္း ေသာ လူမ်ဳိးေရးႏွင့္ ဘာသာေရးကို အဓိက အေျခခံ ခဲ့ ေသာေၾကာင့္ ကြန္ျမဴနစ္ ဝါဒႏွင့္ ဆန္႔က်င္ဘက္ သဖြယ္ ျဖစ္ေန သည္။ ေကအိုင္ေအ ေရာ ဗကပပါ ျပည္ပ ပံုစံ ကြန္ျမဴနစ္ဝါဒႏွင့္ ျပည္ပၾသဝါဒကို လက္ခံခဲ့ၾကေသာ္ လည္း ၁၉၆၈ ခုႏွစ္ ဇန္နဝါရီလ ၁ ရက္တြင္ ေနာ္ဆုိင္းေခါင္းေဆာင္ေသာ ဗကပမ်ား မံုးကိုး (အက္စ္-၂၄၉၉) ကို ဝင္ေရာက္ ရာမွစ၍ အက်ဳိးစီးပြား လုဘက္မ်ား ျဖစ္လာၾကသည္။ ၁၉၆၈ ခုႏွစ္၊ မတ္လတြင္ ေကအိုင္ေအ တပ္ရင္း (၄) အဖြဲ႕ (၁) မွဴး၊ မ႐ူ လူမ်ဳိး ေဇလြမ္း၊ အဖြဲ႕ (၅) မွဴး၊ ဇခံုတိမ္ယိမ္း ႏွင့္ ေနာက္လုိက္ ၁၂ဝ တို႔ ေကအိုင္ေအမွ ခြဲထြက္ၿပီး ျပည္ပႏုိင္ငံသို႔ သြားေရာက္ ခိုလံႈ ခဲ့ၾကသည္။ ေဇလြမ္းႏွင့္ ဇခံုတိမ္ယိမ္း အင္အားစုမ်ားသည္ ဗကပႏွင့္ ပူးေပါင္းမိၿပီး ဗကပ တပ္ရင္း (၁ဝ၁) အျဖစ္ ျပန္ဝင္လာၾကရာ ေကအိုင္ေအ မ်ားအေနႏွင့္ ဗကပအေပၚ ပိုမို၍ မေက်နပ္ စရာျဖစ္ လာခဲ့ရသည္။

 ဗကပမ်ားသည္ ရွမ္းျပည္ေျမာက္ပိုင္းတြင္ အေရွ႕ေျမာက္ စစ္ေဒသမ်ားကို ဖြင့္လွစ္ရာ၌ နယ္ခံ ေကအုိင္ေအမ်ားႏွင့္ ေဒသခံ ကခ်င္တုိင္းရင္းသား တို႔အား လြယ္ကူစြာ စည္း႐ံုးႏုိင္ေစရန္ ကခ်င္ ေတာခို စစ္ဗိုလ္ ေနာ္ဆိုင္း ကို ေခါင္းေဆာင္ ေစခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ဗကပႏွင့္ ေကအုိင္ေအ တို႔၏ပဋိပကၡမွာ ႀကီးမား သည္ ထက္ႀကီးမား လာသည္။ ၁၉၆၈ ခုႏွစ္၊ ဧၿပီလ ၂၁ ရက္ေန႔တြင္ ေကအုိင္ေအ တပ္မဟာ (၂) ဌာနခ်ဳပ္ ၌ျပဳလုပ္ေသာ အစည္းအေဝးက ေနာ္ဆိုင္း ေခါင္းေဆာင္ေသာ ဗကပ မ်ားကို နံပါတ္ (၁) ဦးစားေပး ရန္သူ အျဖစ္ သတ္မွတ္ လိုက္ၿပီး ဇြန္လ မွစ၍ ဗကပမ်ားအား စစ္ေရး ရင္ဆုိင္မႈ ျပဳလုပ္လာသည္။ ေဇာ္တူး ကလည္း ကြန္ျမဴနစ္ ဝါဒကို စြန္႔လႊတ္ေၾကာင္း အတိအလင္း ေၾကညာသည္။ ေကအိုင္ေအသည္ ဗကပ ႏွင့္ တိုက္ပြဲမ်ား ျဖစ္ပြားေနေသာ္လည္း လက္နက္ ခဲယမ္းမ်ား ရရွိေရး အတြက္မူ ျပည္ပႏုိင္ငံႏွင့္ တစ္ဘက္လွည့္ ဆက္သြယ္ ေနရသည္။ အျခားႏုိင္ငံမ်ားမွ အကူအညီ ရရွိေရးအတြက္မူ ျပည္ပႏိုင္ငံမ်ားမွ အကူအညီ ရရွိေရးကိုလည္း ႀကိဳးပမ္းခဲ့သည္။ ၁၉၆၉ ခုႏွစ္ တြင္ အိႏိၵယႏုိင္ငံမွ ဖီဇို နာဂ ေသာင္းက်န္းသူမ်ားအား ျပည္ပႏိုင္ငံသို႔ သင္တန္းတက္ရန္ ပို႔ေပးခဲ့ၿပီး အျပန္တြင္ ျပည္ပႏိုင္ငံမ်ားမွ တပ္ဆင္ေပးလိုက္ေသာ လက္နက္၊ ခဲယမ္း အခ်ဳိ႕ကို ဖီဇို နာဂမ်ားထံမွ ခြဲေဝ ရယူခဲ့သည္။ လူအင္အား အေနႏွင့္ကား အသက္ ၁၃ ႏွစ္ အထက္ ေယာက်္ားကေလး၊ မိန္းကေလး မ်ားကိုပါ အတင္းအဓမ ၼဖမ္းဆီး၍ စစ္သားသစ္ အျဖစ္သိမ္းသြင္း ေလ့က်င့္ အသံုးျပဳလာသည္။

ေကအုိင္ေအ တပ္မဟာ (၁) လက္ေအာက္တြင္ တပ္ရင္း (၁)၊ (၂)၊ (၅)၊ (၈)ႏွင့္ (၉) တို႔ျဖင့္ ဖြဲ႕စည္းထားၿပီး တပ္မဟာ (၂) လက္ေအာက္တြင္ တပ္ရင္း (၃)၊ (၄)၊ (၆)၊ (၇)၊ (၁၀) ႏွင့္ (၁၁) တို႔ျဖင့္ ဖြဲ႕စည္း ထားသည္။ ဗကပ အား ဦးစားေပး ရန္သူအျဖစ္ သတ္မွတ္ထား ေသာ ေၾကာင့္ ေကအုိင္ေအ တပ္မဟာ(၁) သည္ တပ္မေတာ္အား တတ္ႏုိင္သမွ် ေရွာင္ရွားၿပီး ဗကပ ကိုသာ ရွာေဖြ တုိက္ခိုက္ခဲ့သည္။ တပ္မေတာ္ စစ္ေၾကာင္းမ်ား ကိုလည္း နားလည္မႈ ယူႏုိင္ရန္ ဆက္သြယ္ ကမ္းလွမ္းခဲ့သည္။

ေကအုိင္ေအ မွခြဲထြက္သြားခဲ့ေသာ ေဇလြမ္းႏွင့္ စခံုတိမ္ယိမ္း တို႔သည္ ျပည္ပတြင္ သင္တန္း ဆင္းၿပီး ေနာက္ ဗကပ တပ္ရင္း (၁ဝ၁) အျဖစ္ ျပန္လည္ဝင္ေရာက္ လာသည္။ ေဇလြမ္းႏွင့္ အင္အား ၂ဝဝ ခန္႔သည္ ခန္တန္ ေတာင္ၾကားလမ္း (အက္စ္ဒီ- ၉၅၁ဝ) သို႔ ၁၉၆၉ ခုႏွစ္ ေမလ ၁၉ ရက္ ေန႔တြင္လည္းေကာင္း၊ ေမလ ၂ဝ ရက္ေန႔တြင္ ကန္ပိုက္တီး (အက္စ္ဒီ- ၉၁၅၇) သို႔လည္းေကာင္း ဝင္ေရာက္ခဲ့ၿပီး စခံုတိမ္ယိမ္းႏွင့္ အင္အား ၂ဝဝ ခန္႔သည္ ၁၉၆၉ ခုႏွစ္ ေမလ ၂၇ ရက္ေန႔တြင္ တန္လံု (အင္ဇက္- ၃၉၆၉) ျပည္သူ႕ရဲစခန္းကို တုိက္ခိုက္၍ ျပည္တြင္းသို႔ ဝင္ေရာက္လာရာ ေမချမစ္ အေရွ႕ျခမ္း ခ်ီေဖြ၊ ေလာေခါင္ ၊ ေဆာေလာေဒသမ်ား တြင္ ေကအိုင္ေအႏွင့္ ထိပ္တုိက္ တိုးလာ ရသည္။ ေဇာ္ဒန္ ေခါင္းေဆာင္ေသာ တပ္မဟာ (၁) သည္ ကြတ္ခိုင္ နယ္ေျမတြင္ တပ္မေတာ္ႏွင့္ နားလည္မႈယူ၍ လႈပ္ရွားေနရာမွ ၁၉၆၉ ခုႏွစ္၊ ေဖေဖာ္ဝါရီလ ပထမ အပတ္တြင္ လား႐ႈိး ေျမာက္ဘက္၌ ကခ်င္ (၄) ယာဥ္ အုပ္စုအား ခ်ဳံခို တုိက္ခိုက္ ခဲ့သည္။ တစ္ဆက္တည္းမွာပင္ ဗကပ တပ္ရင္း (၂ဝ၂)၊ (၃ဝ၃) တို႔ႏွင့္ နားလည္မႈယူၿပီး အပစ္အခတ္ ရပ္စဲၾကျပန္သည္။

၁၉၆၉ ခုႏွစ္၊ ဇူလုိင္လ အတြင္းတြင္ ေကအုိင္ေအ ဗဟုိေကာ္မတီ အစည္းအေဝး တစ္ရပ္ က်င္းပရာ ''ဝန္ေပါင္ တိုင္းျပည္ လြတ္ေျမာက္ေရး အဖြဲ႕၏ မဟာႏိုင္ငံေရး လမ္းစဥ္''ကို အတည္ျပဳ ဆံုးျဖတ္ ခဲ့သည္။ ေကအိုင္ေအ တုိ႔၏ လမ္းစဥ္တြင္ ဝန္ေပါင္ တိုင္းျပည္ လြတ္ ေျမာက္ေရး အဖြဲ႕ ႏိုင္ငံေရး ယံုၾကည္ခ်က္ႏွင့္ ရည္မွန္းခ်က္ ပန္းတုိင္၊ ဝန္ေပါင္ တုိင္းျပည္ လြတ္ေျမာက္ေရး အဖြဲ႕၏ အဓိက အေျခခံေသာ တရားကိုယ္မ်ား၊ တုိက္ဖ်က္ရမည့္ ရန္သူ၊ မ်က္ေမွာက္ အခ်ိန္ ဦးတည္ တိုက္ဖ်က္ ရမည့္ ရန္သူ၊ မည္သူက ျပည္သူလူထု၊ မည္သူက ရန္သူ၊ ဝန္ေပါင္ တိုင္းျပည္ တက္ၾကြေရး ၏ အေျခခံ လူတန္းစား၊ ရည္မွန္းခ်က္ ပန္းတုိင္ ေရာက္ ေအာင္ တုိက္ခိုက္ သြားရမည့္ နည္းဗ်ဴဟာ၊ ျပည္သူလူထု၏ ေတာ္လွန္ေရး၊ ျပည္သူလူထု၏ စုစည္းညီၫြတ္ေရး၊ လက္နက္ကိုင္ တပ္ဖြဲ႕စည္းထားေရး၊ ႏိုင္ငံေတာ္ စီမံခန္႔ခြဲေရး၊ ဝန္ေပါင္ တုိင္းျပည္ လြတ္ေျမာက္ေရး၏ သေဘာထားႏွင့္ ႏိုင္ငံျခားေရးဝါဒ စသည္တို႔ကို ခြဲျခား ရွင္းလင္းထားသည္။

 ေဇာ္တူးေခါင္းေဆာင္ေသာ ေကအုိင္ေအမ်ားသည္ အေျခခံနယ္ေျမမ်ားမွ လူသစ္မ်ားကို အတင္း အဓမၼ စုစည္းၿပီးေနာက္ ဗြီဒီအက္ (ေခၚ) ေက်းရြာ ကာကြယ္ေရး အဖြဲ႕မ်ားႏွင့္ အယ္လ္ဂ်ီအက္ဖ္ (ေခၚ) ဌာေန ေျပာက္က်ား တပ္မ်ားကိုပါ တစ္ပါတည္း ဖြဲ႕စည္း ေလ့က်င့္ခဲ့သည္။ ေက်းရြာ လူႀကီးမ်ားကို ေခၚယူ သင္တန္းေပးၿပီး စည္း႐ံုးေရး လုပ္ငန္းမ်ား လုပ္ကိုင္ေစသည္။ မရန္ဘရန္ဆုိင္းသည္ ျပည္ပႏိုင္ငံသို႔ သြားေရာက္ၿပီး ဗကပ တို႔၏ အေျခအေနကို တင္ ျပ ခဲ့ေသာ္လည္း ျပည္ပ အာဏာပိုင္မ်ားက ဗကပ၏ ေခါင္းေဆာင္ မႈေအာက္သို႔ ဝင္ ေရာက္ရန္ သာ တုိက္တြန္းခဲ့သည္။ ၁၉၇ဝ ျပည့္ႏွစ္ ႏွစ္ဆန္းတြင္ ေကအိုင္ေအ ၂၂ဝ ခန္႔အား ျပည္ပ ႏိုင္ငံသို႔ သင္တန္း ေစလႊတ္ေရးႏွင့္ ေကအိုင္ေအ ကလည္း ကသာ ခ႐ိုင္ အတြင္းရွိ ဗကပ ၁၅ဝ ခန္႔ကို ျပည္ပႏုိင္ငံသို႔ ပို႔ဆာင္ ေပးေရးကို သေဘာတူညီမႈ ရလာၾက သည္။

၁၉၇ဝ ျပည့္ႏွစ္ ေမလတြင္ ထြန္းေရႊေမာင္ ေခါင္းေဆာင္ေသာ ရခိုင္ လူငယ္ တစ္စုအား ေကအိုင္ေအ က လက္နက္တပ္ဆင္ ဖြဲ႕စည္းေလ့က်င့္ခဲ့ၿပီး ကခ်င္၊ နာဂ မီဇိုရခုိင္ ေသာင္းက်န္းသူမ်ား ပူးေပါင္း လႈပ္ရွားႏုိင္ေရးကို ႀကိဳးပမ္းခဲ့သည္။ ထိုစဥ္က အေရွ႕ပါကစၥတန္ ႏုိင္ငံ (ေနာင္ေသာ္ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ႏုိင္ငံ) ကိုလည္း ကမ္းလွမ္းခဲ့သည္။

ဗကပႏွင့္ ေကအိုင္ေအ တို႔သည္ နားလည္မႈ ရယူၿပီး အပစ္အခတ္ ရပ္စဲထားၾကရာမွ ဗကပမ်ားက မံုးေပၚ၊ နမ့္ခ်က္ ေဒသမွ ေတာင္ပိုင္း ေကအိုင္ေအ နယ္ေျမမ်ားသို႔ မသိမသာ ခ်င္းနင္း ဝင္ေရာက္လာၾက သျဖင့္ ေကအိုင္ေအႏွင့္ ဗကပ တို႔ အျပန္အလွန္ ဖမ္းဆီး သတ္ျဖတ္မႈမ်ား ေပၚေပါက္ လာျပန္သည္။ ေကအိုင္ေအ မ်ားသည္ ျပည္ပ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ၏ လက္နက္ခဲယမ္း ေထာက္ပံ့မႈကို မွီခိုေန ရေသာေၾကာင့္ ဗကပ အား ျပတ္ျပတ္ သားသား ဆန္႔က်င္၍ မရဘဲ ျဖစ္ေနသည္။ ဗကပႏွင့္ ေျပလည္မႈရရန္ ႀကိဳးပမ္းေသာ္လည္း ေအာင္ျမင္မႈ မရခဲ့ေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ တပ္မေတာ္ ထံ ဆက္သြယ္ ခ်ဥ္းကပ္မႈမ်ား ျပဳလုပ္ လာၾကျပန္သည္။ အစိုးရႏွင့္ ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးရန္ ျပင္ဆင္လာ ၾကသည္။ ထိုအခ်ိန္မွာပင္ ၁၉၇၁ ခုႏွစ္ ႏုိဝင္ဘာလ ၆ ရက္ ေန႔မွ ၁ဝ ရက္ေန႔ အထိ လမုန္တူးဂ်ဳိင္ႏွင့္ ဗကပ ေခါင္းေဆာင္မ်ား မံုးေပၚတြင္ ေဆြးေႏြးၾကရာ သေဘာတူညီခ်က္ အခ်ဳိ႕ရရွိသျဖင့္ အစိုးရအား ဘံုရန္သူအျဖစ္ သတ္မွတ္ ၾကျပန္သည္။ ေကအုိင္ေအ တို႔သည္ ျပည္ပႏိုင္ငံ၏ ေထာက္ပံ့ေပးကမ္းမႈ ကိုလည္း လက္မလႊတ္ႏိုင္၊ ဗကပကိုလည္း လက္မခံႏိုင္ ေသာေၾကာင့္ တပ္မေတာ္ႏွင့္ ဗကပ အၾကားတြင္ စစ္ေရး အေျခအ ေန ေပၚ မူတည္၍ မၾကာခဏ ေျပာင္းလဲ ဆက္ဆံေန ရေလသည္။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။

ျမစ္ဆံု Media Group မွကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။#BurmaDemocracy

Zaw Rayin;
ကခ်င္ ေသာင္းက်န္းသူအဖဲြ႕ စတင္ေပၚေပါက္လာျခင္း
အပိုင္း (၁)

ဘာေတးလ္လင့္တနာ
BurmaDemocracy, 17 Dec:, 2016

၁၉၄၉ ခုႏွစ္တြင္ ျဖစ္ပြားေသာ ကရင္-ဗမာ အေရးအခင္းတြင္ အမွတ္ (၁) ကခ်င္ေသနတ္ကုိင္ တပ္ရင္း မွ ဗုိလ္ႀကီး အဆင့္ျဖင့္ ေတာခုိသြားေသာ ကခ်င္အမ်ဳိးသား ေနာ္ဆုိင္းမွာ ေကအင္န္ဒီအုိ တုိ႔ႏွင့္ ပူးေပါင္းခဲ့သည္။ ယင္းသည္ ၁၉၅ဝ ျပည့္ႏွစ္တြင္ ေကအင္န္ဒီအုိ အင္အားစုအျဖစ္ ရွမ္းျပည္နယ္ ေျမာက္ပုိင္းတြင္ လႈပ္ရွားခဲ့သည္။ ထုိအခ်ိန္တြင္ လား႐ႈိးၿမိဳ႕ အစုိးရ အထက္တန္း ေက်ာင္း၌ အ႒မတန္း ပညာ သင္ၾကားေနေသာ ေဇာ္ဆုိင္း သည္ ေနာ္ဆုိင္းႏွင့္ ဆက္ သြယ္ၿပီး ေတာခုိခဲ့သည္။ ၁၉၅၁ ခုႏွစ္တြင္ ေနာ္ဆုိင္း တ႐ုတ္ႏုိင္ငံသုိ႔ ဝင္ေရာက္ခုိလႈံသြားရာ၌ ေဇာ္ဆုိင္း သည္ လုိက္ပါမသြားဘဲ သံေတာင္၊ ေဘာဂလိ ေဒသရွိ ေကအင္န္ဒီအုိမ်ားႏွင့္ ပူးေပါင္း လႈပ္ရွားခဲ့သည္။

၁၉၅၉ ခုႏွစ္တြင္ ေကအင္န္ဒီအုိ အဖြဲ႕မွ ဂ်ီလစ္လင္း (ကခ်င္အမည္- ေဇာ္ေဘာက္) ဆုိသူအား ေဇာ္ဆုိင္း၏ အၾကံေပး အရာရွိ အျဖစ္ တာဝန္ေပးအပ္ၿပီး ေဇာ္ဆုိင္း ႏွင့္အတူ ရွမ္းျပည္ နယ္ေျမာက္ပုိင္းတြင္ ေျမေအာက္စည္း႐ုံး သိမ္းသြင္းမႈလုပ္ငန္းမ်ားကုိ ျပဳလုပ္ရန္ ေစလႊတ္ ခဲ့သည္။ ေဇာ္ဆုိင္းႏွင့္ ဂ်ီလစ္လင္းသည္ ေဇာ္ဆုိင္း၏ မိခင္ျဖစ္သူ ေက်ာင္းဆရာမ တာဝန္ ထမ္းေဆာင္ေနသည့္ ဟုိကုန္တုိက္နယ္၊ နမ့္အန္ရြာ (အက္စ္တီ- ၈၈၈၉) တြင္ ခုိေအာင္းၿပီး ေျမေအာက္စည္း႐ုံးေရးလုပ္ငန္းကုိ စတင္လုပ္ေဆာင္ခဲ့ေလသည္။ ေဇာ္ဆုိင္း၏ညီျဖစ္သူ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသား ေဇာ္ထူး သည္လည္း တကၠသုိလ္မွထြက္ေျပးၿပီး ေဇာ္ဆုိင္း ထံသုိ႔ လာေရာက္ ပူးေပါင္း ေတာခုိခဲ့ေလသည္။ ထုိ႔အျပင္ အမွတ္ (၄) ကခ်င္ေသနတ္ကုိင္ တပ္ရင္းမွ ထုတ္ပယ္ျခင္း ခံရၿပီး သိႏၷီတြင္ ေက်ာင္းတက္ေနေသာ ဒုတိယတပ္ၾကပ္ လမုန္တူးဂ်ဳိင္၊  တကၠသုိလ္ မွထြက္၍ ကြတ္ခုိင္သုိ႔ ျပန္ေရာက္ေနေသာ လမာလရိန္း တုိ႔သည္ ေဇာ္ဆုိင္းႏွင့္ ဆက္သြယ္ ေပါင္းမိၾကၿပီး ၁၉၆ဝ ျပည့္ႏွစ္တြင္ ကခ်င္လြတ္ေျမာက္ေရးအဖဲြ႕ (Kachin Independence Organization K.I.O) ကုိစတင္ ဖဲြ႕စည္းခဲ့ၾကသည္။              

ေကအုိင္အုိ ေျမေအာက္ အဖဲြ႕အစည္းတြင္ ဥကၠ႒ အျဖစ္ ေဇာ္ဆုိင္း၊ ဒုတိယ ဥကၠ႒အျဖစ္ ေဇာ္ထူး၊ အတြင္းေရးမွဴး အျဖစ္ လမာလရိန္းတုိ ႔က တာဝန္ ယူခဲ့ၾကသည္။ ထုိအခ်ိန္တြင္  ရွမ္း ျပည္နယ္၌  ႏုိင္ငံေရး သမား အခ်င္းခ်င္း ေနရာလုၾကရာမွ ႏုိင္ငံေရး သမား အခ်ဳိ႕၏ ခါး ပုိက္ေဆာင္ အျဖစ္ ဖဲြ႕စည္းရန္ ေကအုိင္အို အား လက္နက္ခဲယမ္းမ်ား ေထာက္ပံ့ရာမွ လက္ နက္ကုိင္ အဖဲြ႕အစည္း တစ္ခုျဖစ္လာၿပီး အင္အားမွာ ၂၇ ေယာက္ ရွိခဲ့ပါသည္။

ကခ်င္ေသာင္းက်န္းသူမ်ား လက္နက္ကုိင္ေသာင္းက်န္းမႈစတင္ျခင္း

 ေကအုိင္အုိအဖြဲ႕သည္ ၁၉၆ဝ ျပည့္ႏွစ္၊ ေဖေဖာ္ဝါရီလ ၅ ရက္ေန႔တြင္ လား႐ႈိးၿမိဳ႕ေငြတုိက္ အား စတင္စီးနင္း တုိက္ခုိက္ခဲ့ျခင္းျဖင့္ လက္နက္ကုိင္ လႈပ္ရွားမႈကုိ စတင္ခဲ့ေလသည္။ လား႐ႈိးၿမိဳ႕ရွိ ေငြတုိက္ ကို ေဖာက္ကာ လက္နက္ကုိင္ လႈပ္ရွားမႈ စတင္သည္ႏွင့္ လား႐ႈိး၊ ကြတ္ခုိင္ေဒသမွ ေဇာ္ဆုိင္းႏွင့္ ေဇာ္တူးတုိ႔ စည္း႐ုံးထားသည့္ ကခ်င္လူငယ္ မ်ားမွာလည္း တစ္ၿပိဳင္တည္း ေတာခုိ ခဲ့ၾကသည္။ အင္အား ၁ဝဝ ခန္႔ စုစည္း မိေသာအခါ တပ္မဟာမွဴး အျဖစ္ ေဇာ္ဆုိင္းကလည္းေကာင္း၊ တပ္မဟာဗုိလ္မွဴးအျဖစ္ ဂ်ီလစ္လင္းက လည္းေကာင္း တာဝန္ယူလ်က္ သိႏၷီၿမိဳ႕နယ္ လြယ္ေတာက္၌္  ၁၉၆၁ ခုႏွစ္၊ ေဖေဖာ္ဝါရီလ ၅ ရက္ေန႔တြင္ ေကအုိင္ေအ (Kachin Independence Army-K.I.A)  ေခၚ ကခ်င္ လြတ္လပ္ေရး တပ္မ ေတာ္ႏွင့္ ေကအုိင္စီ (Kachin Independence Council K.I.C) ကုိ စတင္ ဖဲြ႕စည္း ခဲ့ေလ သည္။

ရွမ္းျပည္ေျမာက္ပုိင္း ကြတ္ခုိင္ ၿမိဳ႕အနီး ဆင္လီရြာ၏ အေရွ႕ဘက္ ၁ဝ မုိင္ခန္႔ အကြာတြင္ အေျခခ်စခန္း တစ္ခုတည္ေဆာက္၍ အေျခခံစစ္ပညာသင္တန္း အမွတ္(၁)ကုိ ၁၉၆၁ ခုႏွစ္၊ မတ္လ ၁၆ ရက္ေန႔၌ ဖြင့္လွစ္ သင္ၾကားေပးခဲ့သည္။ ၁၉၆၁ ခုႏွစ္၊ ဇူလုိင္လတြင္ ေကအုိင္ေအ တပ္ရင္း (၁) ကုိ ဗန္းေမာ္နယ္ေျမ မြန္ဘာပါတြင္လည္းေကာင္း၊ တပ္ရင္း (၂) ကုိ လမာလရိန္း ဦးစီးကာ အင္အား ၃ဝဝ ခန္႔ျဖင့္ မုံးစီး၊ မုံးထန္ နယ္ေျမ တြင္လည္းေကာင္း ဖြဲ႕စည္းခဲ့ၾကသည္။ ထို႕ျပင္ ေက်းရြာမ်ား၌ ဗြီဒီအက္ဖ္ (Villager's Defence Forces) ေခၚ ေက်းရြာကာကြယ္ေရးအဖဲြ႕အျဖစ္ဖဲြ႕စည္းကာ တူမီးမ်ား တပ္ဆင္လ်က္ မိမိတပ္မ်ား ကုိေႏွာင့္ယွက္ရန္ တာဝန္ေပး ခုိင္းေစခဲ့ၾကသည္။

၁၉၆၁ ခုႏွစ္၊ ၾသဂုတ္လ ၂၆ ရက္ေန႔တြင္ ဗုဒၶဘာသာကုိ ႏုိင္ငံေတာ္ ဘာသာ အျဖစ္ ျပ႒ာန္း လုိက္ျခင္းကုိလည္းေကာင္း၊ တ႐ုတ္-ျမန္မာ ႏွစ္ႏုိင္ငံ နယ္နိမိတ္စာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္ဆုိမႈတြင္ ဖီေမာ္ ေဂၚလန္၊ ကန္ဖန္ေဒသ မ်ားအား တ႐ုတ္ျပည္ နယ္နိမိတ္အတြင္း ထည့္သြင္းေဖာ္ျပမႈအေပၚ ေနရာအႏွံ႔ ဆႏၵျပမႈအား အခြင့္ေကာင္းယူ၍ လည္းေကာင္း၊ ရွမ္း ပေဒသရာဇ္မ်ားမွ ဖက္ဒရယ္ မူကုိ စတင္ေတာင္းဆုိ လာျခင္းတုိ႔ေၾကာင့္ လည္းေကာင္း၊ ေကအုိင္အုိ တုိ႔အေနျဖင့္ တုိက္ ကြက္မ်ား ရရွိလာခဲ့ၾကသည္။ လူမ်ဳိးေရး အျမင္ က်ဥ္းေျမာင္းမႈကုိ အရင္းခံ၍ လူမ်ဳိးေရး မုန္းတီးမႈ၊ ဗမာလူမ်ဳိးႀကီး ဝါဒဆန္႔က်င္ေရး စသည္တုိ႔ကုိ အေၾကာင္းျပကာ လြတ္လပ္ေသာ ကခ်င္ သမၼတႏုိင္ငံ ထူေထာင္ရန္ ဟူေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ စည္း႐ုံး လႈံ႕ေဆာ္ လာခဲ့ၾကေလသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မသိနားမလည္ေသာ လူငယ္လူရြယ္အမ်ားအျပားမွာ ကခ်င္ ေသာင္းက်န္းသူမ်ား၏ စည္း႐ုံးသိမ္းသြင္းမႈေအာက္ သုိ႔ ေရာက္ရွိသြားခဲ့ရေလသည္။

ထုိကဲ့သုိ႔ ႏုိင္ငံေရးျပႆနာမ်ား ေပၚေပါက္ေနစဥ္မွာပင္ ၁၉၆၁ ခုႏွစ္၊ ၾသဂုတ္လ ၂၆ ရက္ ေန႔တြင္ လႊတ္ေတာ္ႏွစ္ရပ္ စုံညီအစည္းအေဝးက ဗုဒၶဘာသာကုိ ႏိုင္ငံေတာ္ဘာသာ အျဖစ္ ျပ႒ာန္း ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ဖဲြ႕စည္း အုပ္ခ်ဳပ္ပုံ အေျခခံ ဥပေဒ (တတိယ ျပင္ဆင္ခ်က္) အက္ ဥပေဒ၊ ၁၉၆၁ ခုႏွစ္၊ အက္ဥပေဒ အမွတ္ ၁၇ အရ ဗုဒၶဘာသာသည္ ႏုိင္ငံေတာ္ ဘာသာ ျဖစ္လာ ေသာ္လည္း လြတ္လပ္စြာ ကုိးကြယ္ခြင့္ ရရွိၿပီး ျဖစ္ေလရာ မည္သုိ႔မွ် ထူးျခားျခင္း မရွိေပ။ သို႔ေသာ္ ဗုဒၶဘာသာ မဟုတ္ေသာ အျခား ဘာသာဝင္မ်ားက လြတ္လပ္စြာ ကုိးကြယ္ ခြင့္ မရွိေတာ့ဟု ယူဆကာ ဆူပူအုံၾကြမႈမ်ား ျဖစ္ေပၚလာသည္။ ထုိအခ်ိန္က လက္နက္ကိုင္ အင္အား ၂၇ ေယာက္သာ ရွိေသးေသာ ေကအုိင္အုိ (Kachin Independence Organization) ကခ်င္ ေသာင္းက်န္းသူ အဖဲြ႕သည္ ဘာသာေရး လြတ္လပ္ခြင့္ မရွိ ဟူ၍ အ ေၾကာင္းျပ စည္း႐ုံးရာမွ ပုိမုိအင္အား ေတာင့္တင္းလာသည္။ တ႐ုတ္-ျမန္မာ နယ္နိမိတ္ စာခ်ဳပ္တြင္ ကခ်င္ျပည္နယ္မွ ဖီေမာ္၊ ေဂၚလန္၊ ကန္ဖန္ နယ္ေျမမ်ားအား တ႐ုတ္ နယ္နိမိတ္ အတြင္း ထည့္သြင္းေပး ရျခင္းကုိလည္း ကခ်င္ တုိင္းရင္းသား အမ်ား အျပားက ဆႏၵျပ ကန္႔ကြက္ ၾကသည္။

ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးပြဲ ပ်က္ျပားေသာအဖြဲ႕အစည္း

 ျပည္တြင္း ျငိမ္းခ်မ္းေရး ေဆြးေႏြးပြဲမ်ားမွာ ရန္ကုန္ တစ္ၿမိဳ႕တည္းတြင္သာ က်င္းပေနျခင္း မဟုတ္ဘဲ အခ်ဳိ႕ အဖြဲ႕အစည္းမ်ားမွာ ဆိုင္ရာ ေဒသတြင္သာ ေဆြးေႏြးၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ဥပမာ အားျဖင့္ - ေက်ာ္ဇံရႊီး၏ ရခိုင္ ကြန္ျမဴနစ္ ပါတီႏွင့္ ေဆြးေႏြးပြဲ ျပဳလုပ္ရာတြင္ ငပလီ၌ ျပဳလုပ္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ထို႔အတူပင္ ေကအိုင္ေအ (ေခၚ) ကခ်င္ ေသာင္းက်န္းသူ မ်ားႏွင့္လည္း မႏၲေလးၿမိဳ႕တြင္ ေဆြးေႏြးပြဲ က်င္းပခဲ့သည္။

၁၉၆၃ ခုႏွစ္ အစပိုင္းတြင္ ေကအိုင္ေအ မ်ားသည္ တပ္မဟာ (၁)ႏွင့္ တပ္ရင္း (၆) ရင္းကို ဖြဲ႕စည္းၿပီး ျဖစ္ၿပီး အင္အား ၁,ဝဝဝ ေက်ာ္အထိ တိုးတက္ေန ျပီျဖစ္သည္။  ၁၉၆၂ ခုႏွစ္တြင္ လား႐ိႈး- ကြတ္ခိုင္နယ္၌ အင္အား ၃ဝဝ နီးပါးခန္႔၊ ဗန္းေမာ္- ျမစ္ႀကီးနား နယ္ေျမ၌ အင္အား ၃၈ဝ ခန္႔ အထိသာ ရွိေသာ္လည္း ေနာက္ပိုင္းတြင္ ဗန္းေမာ္- စိန္လံု လမ္းႏွင့္ ဗန္းေမာ္-မန္ဝိန္းလမ္းတို႔ကို စိုးမိုးၿပီး ဧရာဝတီျမစ္ အေနာက္ ဘက္ကမ္းႏွင့္ ျမစ္ႀကီးနား အေရွ႕ေျမာက္၊ ဟူး ေကာင္း လြင္ျပင္တို႔ကို တိုးခ်ဲ႕စည္း႐ံုးရာမွ အင္အား တိုးတက္ လာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။

၁၉၆၃ ခုႏွစ္၊ ဇြန္လ ၁၁ ရက္ေန႔တြင္ ေတာ္လွန္ေရး ေကာင္စီက ျပည္တြင္း ျငိမ္းခ်မ္းေရး အတြက္ ကမ္းလွမ္းခ်က္ကို ထုတ္ျပန္ေသာအခါ ေကအိုင္ေအမ်ားသည္ စာျဖင့္ဆက္သြယ္ ညိႇႏိႈင္း ၿပီးေနာက္ ေတာ္လွန္ေရး ေကာင္စီ၏ အစီအစဥ္ျဖင့္ ဗန္းေမာ္သို႔ ေရာက္ရွိလာ ၾက သည္။ ေကအိုင္ေအ ကိုယ္စားလွယ္ ေဇာ္ဒန္ႏွင့္ အဖြဲ႕သည္ ၁၉၆၃ ခုႏွစ္၊ ၾသဂုတ္လ ၃၁ ရက္ေန႔တြင္ ဗန္းေမာ္မွတစ္ဆင့္ မႏၲေလးသို႔ ေရာက္ရွိလာသည္။ ထို႔ေနာက္ စက္တင္ဘာလ ၁ ရက္ေန႔တြင္ တပ္မေတာ္မွ တပ္မဟာ (၇) တပ္မဟာမွဴးႏွင့္ ပဏာမ ေဆြးေႏြးပြဲ က်င္းပၿပီး စက္တင္ဘာလ ၇ ရက္ေန႔တြင္ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ၏ ကိုယ္စား အေနာက္ေျမာက္တိုင္း၊ တိုင္းမွဴးႏွင့္ ထပ္မံ ေဆြးေႏြးခဲ့သည္။

တိုင္းမွဴးႏွင့္ေဆြးေႏြးစဥ္ ေဇာ္ဒန္ႏွင့္ ကိုယ္စားလွယ္အဖြဲ႕က ေအာက္ပါအခ်က္မ်ားကို ေတာင္းဆိုခဲ့ သည္-              

ျပည္ေထာင္စုအတြင္းရွိ လူမ်ဳိးအသီးသီးအား လြတ္လပ္ခြင့္ႏွင့္ ကိုယ္ပိုင္ျပ႒ာန္းခြင့္ ကိုေပးအပ္ ရန္၊  မိမိတို႔ လူမ်ဳိးမ်ား၏ သေဘာအရ ခြဲထြက္ လိုသူမ်ားအား ခြဲထြက္ခြင့္ ေပးရန္။

ကခ်င္ ျပည္နယ္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ကခ်င္ ျပည္သူျပည္သားမ်ား လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ ေန ျခင္း၏ အဓိက ရည္ရြယ္ခ်က္ ပန္းတိုင္ျဖစ္သည့္ လံုးဝလြတ္လပ္ေသာ အခ်ဳပ္အျခာ အာဏာ ပိုင္ သီးျခား ကခ်င္ျပည္နယ္ ထူေထာင္ရန္။

ဤကဲ့သို႔ ျပည္ေထာင္စု အတြင္းမွ ကခ်င္ျပည္နယ္ ခြဲထြက္သြားသည္ကို  ႏွစ္ဦးသေဘာတူ လက္မွတ္ ေရးထိုးၿပီး သည့္ေန႔ မွစ၍ ကခ်င္ျပည္နယ္ႏွင့္ ဗမာျပည္သည္ ေအာက္ပါ ထာဝရ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးမူ ငါးခ်က္ကို အေျခခံထား၍ ႏွစ္ျပည္ေထာင္ ဆက္ဆံသြားေရးကို ႏွစ္ဦးသေဘာ တူ လက္မွတ္ေရးထိုးရန္-

တစ္ဦး၏ နယ္ေျမ တည္တံ့ေရးႏွင့္ အခ်ဳပ္အျခာ အာဏာပိုင္ဆိုင္ေရးကို တစ္ဦး က ေလး စားေရး။

တစ္ဦးကိုတစ္ဦး မက်ဴးေက်ာ္ေရး။

တစ္ဦး၏ျပည္တြင္းေရးရာတြင္ တစ္ဦးကဝင္မစြက္ေရး။

တူညီစြာႏွင့္ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္အက်ဳိးရွိစြာ ဆက္ဆံေရး။

ၿငိမ္းခ်မ္းစြာအတူယွဥ္တြဲေနထိုင္ေရး။

 ေကအိုင္ေအ မ်ား၏ ေတာင္းဆိုခ်က္မ်ားမွာ လံုးဝ ခြဲထြက္ေရး ပင္ျဖစ္ၿပီး ယင္းတို႔ ဘက္က လိုက္ေလ်ာမႈဟူ၍ တစ္စံုတစ္ရာမွ်ပင္ မရွိခဲ့ေပ။ ထို႔အျပင္ ေဆြးေႏြးပြဲ ျပဳလုပ္ေနစဥ္အတြင္း  ေကအိုင္ေအ ထိပ္သီးေခါင္းေဆာင္ တစ္ဦးျဖစ္သည့္ ေဇာ္တူးသည္ ဗန္းေမာ္မွ ကာမိုင္း ျမိဳ႕ နယ္အတြင္း ဝင္ေရာက္ကာ ေက်းရြာ အားလံုး လိုလိုကို စည္း႐ံုးစိုးမိုး ထားခဲ့သည္။ ေဆြးေႏြးပြဲ ပ်က္ျပားသြားသည္ႏွင့္ ေကအိုင္ေအ မ်ားသည္ လူ၊ လက္နက္၊ ခဲယမ္းမ်ားကို အျပင္းအထန္ စုေဆာင္းရာ ၁၉၆၃ ခုႏွစ္ကုန္တြင္ အင္အား ၂,ဝဝဝ ေက်ာ္ခန္႔အထိ တိုးတက္လာသည္။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။

ျမစ္ဆံု Media Group မွကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။#BurmaDemocracy